مردان رهش بهمت و دیده روند

زان در ره عشق هیچ پی پیدا نیست

تو چون موری و این راهی است همچون موی بت رویان

مرو زنهار بر تقلید و بر تخمین و بر عمیا

هر مور کجا قطع کند این ره را

کین ره نه بپای هر کسی بافته‌اند

ای دل اگرت رضای دلبر باید

آن باید کرد و گفت‌وگو فرماید

گر گوید خون گری مگو کز چه سبب؟

ور گوید جان بده مگو کی باید؟

مردان رهش زنده بجائی دگرند

مرغان هواش ز اشیایی دگرند

منگر تو بدین دیده بدیشان کایشان

بیرون ز دو کون در جهانی دگرند

بگذاشته‌ام مصلحت خویش بدو

گر بکشد و گر زنده کند او داند

عالمت خفته است و تو خفته

خفته را خفته چون کند بیدار؟

بهرچ از دوست و امانی

چه زشت آن حرف وچه زیبا

آمده‌ای ز خویشتن میباید

بر خاسته‌ای ز جان و تن میباید

در هر گامی هزار بند افزون است

زین گر مروی بندشکن میباید

جبرئیل اینجا اگر زحمت دهد خونش بریز

خونبهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده

گر با همه‌ای چوبی منی بی همه‌ای

وربی‌ همه‌ای چو با منی با همه‌ای

در عشق یار بین که چه عیار میرویم

سر زیر نهاده چو شطار میرویم

در نقطه مراد بدین دور ما رسیم

زیرا بسر همیشه چوپر کار میرویم

جانی که هست مان فدی یار کرده‌ایم

[...]

زان روی که راه عشق راهی ننگ است

نه با خودمان صلح و نه با کس جنگ است

شد در سر نام و ننگ عمر همه خلق

ای بیخبران چه جای نام و ننگ است

تا دل رقم عشق تو بر جان دارد

باران بلا بر سر دل می‌بارد

جانا بسرت کز تو نگردانم روی

ور عشق هزار ازین برویم آرد

تا ز خود بشنود نه از من و تو

لمن الملک واحد القهار

آفرینش را همه پی کن به تیغ لااله

تا جهان صافی شود سلطان الا‌الله را

جل خالی کن که شاه ناگاه آید

چون خالی گشت شه به خرگاه آید

زان می‌خوردم که روح پیمانه اوست

زان مست شدم که عقل دیوانه اوست

دودی بمن آمد آتشی در من زد

زان شمع که آفتاب پروانه اوست

در دل چو شراب وصل ما میریزی

باید چو خمار گیردت نگریزی

با وصل منت اگر نشستی باید

با هر چ نشسته‌ای ازان برخیزی

کی بود ما زما جدا مانده

من و تو رفته وخدا مانده

پس زبانی که راز مطلق گفت

راست جنبید کو اناالحق گفت