شمع است رخ خوب تو پروانه منم

دل خویش غمان تست بیگانه منم

زنجیر سر زلف که بر گردن تست

بر گردن بنده نه که دیوانه منم

ای عاشق اگر بکوی ما گام زنی

هر دم باید که ننگ بر نام زنی

سر رشته روشنی بدست تو دهند

گر تو آتش چو شمع در کام زنی

دوش میگویند پیری در خرابات آمدست

آب چشمش با صراحی در مناجات آمدست

می عسل گردد ز دستش بتکده مسجد شود

پیر فاسق بین که چون صاحب کرامات آمدست

نه می‌خورده نه در خرابات شده

بر خوانده قباله رزی مات شده

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

حاشا که دلم از تو جدا داند شد

یا با کس دیگر آشنا داند شد

از مهر تو بگسلد کرادارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا داند شد

تا بر سرما سایه شاهنشه ماست

کونین غلام و چاکر در که ماست

گلزار بهشت و حور خار ره ماست

زیراک برون کون منزلگه ماست

ز کوش ای دل پردرد پای باز مکش

وگرچه دانم کاین بادیه بپای تو نیست

و آستانه سر درد بر زمین میزن

که پیشگاه سرای جلال جای تو نیست

گنجی است وصل دوست و خلقی است منتظر

وین کار دولت است کنون تا کرار رسد

جان باز که وصل او بدستان ندهند

شیر از قدح شرع بمستان ندهند

آنجا که مجردان بهم می‌ نوشند

یک جرعه بخویشتن پرستان ندهند

چون یوسف باغ در چمن میآید

بویی ز زلیخا سوی من میآید

یعقوب دلم نعره زنان میگوید

فریاد که بوی پیرهن میآید

هر حیله که در تصرف عقل آمد

کردیم کنون نوبت دیوانگی است

برخیز و بیا که خانه پرداخته‌ام

وزبهر ترا پرده برانداخته‌ایم

در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند

با وصل تو سور و ماتمم هیچ نماند

یک نور تجلی توم کرد چنان

کز نیک وبد و بیش و کمم هیچ نماند

عشق آمد و جان من فراجانان داد

معشوقه ز جان خویش ما راجان داد

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک نکته بصدهزار جان نتوان داد

جانم از درد تو خونین بود دوش

مونسم تا روز پروین بود دوش

ناله من تا بوقت صبحدم

یا غیاث‌المستغیثین بود دوش

از هر چه بجز می است کوتاهی به

وانگه ز کف بتان خر گاهی به

سوری که درو هزار جان قربان است

چه جای دهل زنان بی سامان است

بخدای ار کسی تواند بود

بی خدای از خدای بر خوردار