یک نظر از دوست و صد هزار صعادت

منتظرم تا که وقت آن نظر آید

با آن نگار کار من آن روز اوفتاد

کادم میان مکه و طایف فتاده بود

آن بود دل که وقت پیچاپیچ

جز خدای اندرو نیایی هیچ

معشوقه بچشم دیگران نتوان دید

جانان مرا بچشم من بایددید

چراغی را که ایزد برفروزد

هر آنکس پف کند دانی چه سوزد

از ما تو هر آنچ دیده‌ای سایه ماست

بیرون ز دو کون ای پسر مایه ماست

بی مایی هابکارها مایه ماست

ما دایه دیگران و او دایه ماست

عشق آن خوشتر که با ملامت باشد

آن زهد بود که با سلامت باشد

بل تا بدرند پوستینم همه پاک

از بهر تو ای یار عیار چالاک

در عشق یگانه باش از خلق چه باک

معشوقه ترا و بر سر عالم خاک

ترا از دو گیتی بر آورده‌اند

بچندین میانجی بپرورده‌اند

نخستین فطرت پسین شمار

تویی خویشتن را ببازی مدار

هم عقل دویده در رکابش

هم عشق خزیده در پناهش

مه طاسک گردن سمندش

شب طره پرچم سیاهش

دی ما و می و عیش خوش و روی نگار

امروز غم و غریبی و فرقت یار

ای گردش ایام! ترا هر دو یکی است

جان بر سر امروز نهم دی باز آر

عزمم درست گشت کزینجا کنم رحیل

خود آمدن چه بود که پایم شکسته باد

آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

هرگز نشودی بت بگزیده من

مهرت ز دل و خیالت از دیده من

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

حاشا که دلم از تو جدا داند شد

یا با کس دیگر آشنا داندشد

از مهر تو بگسلد کرا دارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا خواهد شد؟

ای گل! تو بروی دلربایی مانی

وی می تو زیار من بجای مانی

وی بخت ستیزه کار هر دم با من

بیگانه تری بآشنایی مانی

یاری که همیشه در وفای ما بود

کارش همه جستن رضای ما بود

بیگانه چنان شد که نمیداند کس

کو در همه عمر آشنای ما بود

این کوی ملامت است و میدان هلاک

وین راه مقامران بازنده پاک

مردی باید قلندری دامن چاک

تا بر گذرد عیاروار و چالاک

نه همنفسی نه همدمی نه یاری

مشکل دردی طرفه غمی خوش‌کاری!

تخته عشق در نبشتم باز

در نبیس ای نگار تخته ناز

تا بر استاد عاشقی خوانیم

روزکی چند باز ناز و نیاز