تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی

چون خطّ تو شد بخردی و باریکی

عشق دهن و زلف تو خوش کرد مردا

اندر دل و دیده تنگی و تاریکی

ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی

وی روز مرا با شب تو یک رنگی

چون اب سرین تو چرا لرزانست؟

من کوه ندیده ام بدین بی سنگی

آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی

زلف تو ببرد آن چنان مستحلی

با آن همه آوازۀ دلداری او

زلف تو هم آزموده بهتر بدلی

ای خام که عادتت بود سنگدلی

بس خوب و نکویی ، زچه آبی؟ چه گلی؟

نرمی نکنی به بندۀ خود روزی

ترسم که دعایی کنم از تنگ دلی

چون نیست حدیث وصلت از زر خالی

هم نرم کنم ترا بچیزی مالی

زر را بفرستم که خود او چون حلقه

گوشت گیرد پیش من آرد حالی

چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی

پروای گل و سمن ندارم حالی

ای ابر تو می گری که تر می گریی

وی مرغ تو می نال که خوش می نالی

بگذشت بمن رشک بتان چگلی

پوشیده رخ از نقاب چشم از چگلی

گفتا که ز عشق من نمردی تو هنوز؟

ای سخت دل سست امید، ازچه گلی؟

چون حاصل کارماست بی فرجامی

تن در دادیم نیک در بدنامی

قصه چکنم؟ بسوختم زین خامی

نه کام دل و نه صبر بر ناکامی

بیهوده نهاده ایم برخود نامی

بی باده گرفته ایم بر کف جامی

بریاد کسی همی گذاریم ایام

کز ما نکند یاد بهر ایامی

تنها ام و کاشکی تنی داشتمی

یا زور بدی که بال بفراشتمی

ای دوست بجای تو اگر من بدهی

تنهات چنین روز بنگذاشتمی

خود را سگ کویت ار نپنداشتمی

جز خاک درت خوابگهی داشتمی

آلوده شود ز ننگم ار نی نامت

بر چهره بخون دیده بنگاشتمی

گر من ز زمانه حاصلی داشتمی

خود را ز تو کی چون خجلی داشتمی؟

چون موی تو هم کرده امی در سر تو

بر هر مویی اگر دلی داشتمی

در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی

کی چون سر زلف تو نگون آمدمی؟

گر عارض تو مرا بخود ره دادی

چون خط تو از پوست برون آمدمی

از نور یقین ار بمثل روشنمی

خود را بحیل در آن جهان افگنمی

ور زانکه در آن جهان بجان ایمنی

حقا که سوی مرگ معلق زنمی

یار آمد دوش و کردمش مهمانی

هر چش گفتم نکرد نافرمانی

می خورد و بخفت مست و در دربستم

وانگه با او چه کرده باشم دانی

پیوسته ز بهر شهوت جسمانی

این جان شریف را همی رنجانی

آگاه نیی که آفت جان تواند

آنها که تو در آرزوی ایشانی

بی آنکه بآمدن قدم رنجانی

هر روز مرا بوعده یی بنشانی

صد عذر نکو نیامدن را دانی

یک حیله برای آمدن نتوانی

گه می خوانی مرا و گه می رانی

عاجز کردی مرا ز سرگردانی

چون می نبری مرا چرا می خوانی ؟

کز پای من آمدن نیاید دانی

خواهی که جهان زیروز بر گردانی

تاز و تن خویش بهره ور گردانی

شرمت ناید این همه سرگردانی

تا لقمۀ خاک چرب تر گردانی

ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی

حال دل من تو بهتر از من دانی

خود نیست ز تو امید رحمت ورنی

حال شب من چو روز روشن دانی