هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای

برخاسته یی بقصد آن شهر آرای

از پای در آیی تو ز برخاستت

بنشین تو شمع تا بمانی بر پای

شد در سر کار این دل کار افزای

صبر و خرد و هر چه مرا بدبر جای

جانی بسر آمدست چون شمع مرا

وان تیز ز دست غم تو بر سر پای

با آنکه تن ضعیف من شمع آسای

از جنبش بادی بنشیند بر جای

چون شمع بجست و جوی آن شمع آرای

دارد همه ساله کفش رویین در پای

در پنجه شدم با قدح مرد گرای

تا کرد چنانم که نجنبم از جای

با ساغر باده در کمر دست که کرد

کورانه بعاقبت در آورد از پای؟

با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای

زین بیش صداع زیر دستان منمای

لعل تو بپای مردیش گفت مرا

برخیز تو نیز رنج مستان منمای

رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی

در برگیرد قد ترا بی ادبی

حیفست چنان لبی و الحق چه لبی

آلوده شده ببوسۀ هر جلبی

این وادی زنده‌رود خون بایستی

سیلابش از این بسی فزون بایستی

وانگه ز برای حق‌گزاری غمت

آن جمله به چشم من درون بایستی

ای دل بشبی که با غمش بنشستی

از ناله خروشی بجهان دربستی

خامش چو پیاله با دل پر خون باش

تا چند چو چنگ نالۀ سردستی؟

جانا خبرت نیست که دی در مستی

با چنگ چه کرده یی ز چابک دستی

بسیار بکوشیدم و هم ننشستی

تا توبۀ کهنۀ مرا بشکستی

از بس که بلای دل ما می جستی

از خطّ تو در کار تو آمد سستی

ای خط که سیه باد چو روزم رویت

ناگه ز کجا بروی او بررستی

امشب که نگارم از برای مستی

آمد برم از سر هوای مستی

دستی بر ما فکند هم مستی نیز

خیزم و درافتیم بپای مستی

مشتاق بنیستی ّ من گر هستی

ما بگزینیمم نیستی بر هستی

تو لطف کن و در نطر دشمن و دوست

روزی خوشکم بگو که خوشتر هستی؟

در عشق ز کام دل چه در بایستی

گر سوز دل و خون جگر بایستی

این هر همه هیچ می نخواهد دلدار

زر می باید، دریغ زر بایستی

دردیدۀ روزگارنم بایستی

یا با غم من صبر بهم بایستی

یا مایۀ غم چو عمر کم بایستی

یا عمر باندازۀ غم بایستی

آن آب کزو بود دلم را شادی

د رچشم خودش هیچ محل ننهادی

و آتش که ازوست بر دلم بیدادی

بر منصب دست راست جایش دادی

پیوسته کنی تو از غم من شادی

چندانکه من از بندگیت آزادی

پس تو هم گله کنی و من آزادی

شاگرد که ای بتابد ین استادی؟

گر دوش بتم تالۀ من بشنودی

با سنگ دلی بر دل من بخشودی

وانچ از غم او کشید این سوخته دل

گر خود شب دوشینه بدی بس بودی

از غایت جنگجویی و فتنه گری

گر گل بکفت فتد دهانش بدری

با ساغر و چنگ آنگهت خوش باشد

کین را بزنی و خون آن بازخوری

زلف تو که چون او نبود خیره سری

مشکیست کز وسوخته شد هرجگری

چون گرد میان تو در اید گویی

ماریست که حلقه میشود بر کمری

گر بردارم بی تو سر از بیناری

در پا آیم چو عبهر از بیماری

بیمار پرست چشم بینار توام

بیمار پرستی بتر از بیناری