با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل

جز زلف تو جای خویش نپسندد دل

در زلف تو دانی بچه پیوندد دل؟

خود را برسن بر تو همی بندد دل

زلف تو که می برد بآسانی دل

من خیره بدادمش بنادانی دل

بر روی توش دوش پریشان دیدم

بگذاشتم آنجا ز پریشانی دل

شادی طلبی از غم جانان مگسل

ور دل جویی ز زلف ایشان مگسل

ور عیش خوشت باید و کاری بنظام

تا جان داری زان لب و دندان مگسل

شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل

وز بهر سفر نگشت زادی حاصل

از علم نشد وجه نجاتی حاصل

وز عقل نگشت اعتقادی حاصل

کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل

ناگشته مرا هیچ ز جایی حاصل

تن چون وزن کردم و ترسم نشود

جز رشته فروی رشته تایی حاصل

هر صبحدمی زخواب برخیزد گل

رنگی ز دگر گونه برآمیزد گل

تا در دو سه خردۀ زر آویزد گل

صد وجه زخویشتن برانگیزد گل

ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل

زیرا همه دامنست پیراهن گل

ما نیز نهیم رخت پیرامن گل

پیمانه همی زنیم در خرمن گل

عشّاق بر آمدند پیرامن گل

یکباره زدند دست در دامن گل

وز بس که همی کشند پیراهن گل

آنک بهزار شاخ شد بر تن گل

آتش چو فکند باد در خرمن گل

بر خاک چکید آب پیراهن گل

ای ساقی می دست تو و دامن گل

وی دختر رز خون تو در گردن گل

ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل

پیوسته لباس عاشقی پوش چو گل

پون شمع زبان آتشین دارد عشق

زنهار مباش پنبه در گوش چو گل

ماییم نهفته گریه در خنده چو گل

مرده بدمی و از دمی زنده چو گل

خود را بهمه میان درافگنده چو گل

و اندر همه مجمعی پراگنده چو گل

وقتست که دل کند منوّر قندیل

آب آرد بر دهان ز آذر قندیل

سنگ اندازی کنیم امروز چنان

کافتد آن سنگ روزه را در قندیل

آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم

آویخته بی جنگ و خصومت در هم

وان ابرو بین بشکل کشتی گیران

سر سوی سر آورده و قدها زده خم

بهر تو بود میل بسوی که کنم؟

وصل تو بود هر آرزوی که کنم؟

ما را غم تو راحت جانست و درو

چون غنچه ز دل کنیم روی که کنیم؟

گر در همه عمر روزی از روی کرم

گویی که چگونه بی تو با این همه غم

دانم نشود هیچ ز خوبی تو کم

کآخر نه برفت مردمی از عالم

گر چاشنی غمش بیابی یک دم

هرگز نخوری تو از پی شادی غم

شادی غم اوست خود ولیکن چه کنم ؟

چون تو غم و شادی نشناسی از هم

از حد چو برفت ماجرای من و غم

گفتم که بنامه در از آن شرح دهم

خود ز آب سرشک و آتش سینه بهم

نه رنگ دوات ماند و نه آب قلم

از لعل تو پخته گشت هر کاری خام

وز خط تو شد دایرۀ ماه تمام

لبهای تو کرد کام شکّر شیرین

دندان تو کرد کار گوهر بنظام

ای شب بستان درازی از صبح بوام

مگذار که باز خندد امشب لب بام

در عمر خود امشبم بدام آمد مرغ

گر صبح بخندد بر مد مرغ از دام

لب باز مگیر یک زمان از لب جام

تا برداری کام جهان از لب جام

در جام جهان چو تلخ و شیرین بهمست

این از لب یار خواه و آن از لب جام