حورا مگر ز روضه رضوان گریختی؟

نورا مگر ز خیمه خاقان گریختی؟

یا زنده گشت باز سلیمان پادشاه؟

تو چون پری ز پیش سلیمان گریختی

تا دل به سر زلف تو چون گوی نهادم

چون گوی قدم در تک و در پوی نهادم

باشد نسیم وصل تو بر ما گذر کند

چشمت دمی به سوی دل ما نظر کند

ای دل منشین که کارت افتاد

عشقی نه به اختیارت افتاد

به زمزم و عرفات و حطیم و رکن و مقام

به عمره و حجر و مروه و صفا و منی

به سوره سوره تورات و سطر سطر زبور

به آیت آیت انجیل و حرف حرف نبی

به قرب موسی عمران، به سجده داوود

[...]

همی رفتی شتابان در بیابان

همی کردی یکی منزل دو منزل

بیابانی چنان سرد و چنان صعب

کزو خارج نباشد هیچ داخل

ز بادش خون همی بفسرد در تن

[...]

از دور زمانه در تحیر

وز آفت دهر در تفکر

ای سوسن آزاده کجا رفتستی؟

کامسال به وقت خویش نشکفتستی

مانا که ترا خاک ودیعت پذرفت

ای خاک ندانی که چه پذرفتستی

بیا که عاشق آن روی و موی جعد توئیم

ثناسرای و دعا گوی فال سعد توئیم

توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار

شراب و سبزه و آب روان و روی نگار

خوش است خاصه کسی را که بشنود به صبوح

ز چنگ، زخمه زیر و ز عود، ناله زار

شراب خواه و دگر باره عشرت از سر گیر

[...]

آراست بهار، کوی و دروازه خویش

افکند به باغ و راغ، آوازه خویش

به فرزند باقی ست کام پدر

به فرزند زنده ست نام پدر

بی تو ای جان زندگانی می کنم

مایه نی بازارگانی می کنم

شرم باد از کار خویشم تا چرا

بی تو چندین زندگانی می کنم

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

یکباره ز من مهر بریده ست فلک

آزار مرا به جان خریده ست فلک

یا اول محنت است یا آخر عمر

زینگونه که تنگ برکشیده ست فلک

مسکین من مستمند از چندین کس

در دست تو بیباک کجا افتادم

امروز جهان را چو شکر باید خورد

آید روزی که خود جگر باید خورد

ابیض مظلم و کل بیاض

فی سوی العین و المفارق نور

امروز به کام خویش دستی بزنیم

زان پیش که دستها فرو بندد خاک