رویش نگر ار صورت جان می خواهی

وصلش طلب ار ملک جهان می خواهی

خط وی و اشک من ببین دور مشو

گر سبزه و گر آب روان می خواهی

رخساره نازنینت ای سرو سهی

هم نام سعادت است و هم روز بهی

پهلو که کند ازو چو زلف تو بهی؟

کورا نه چو خال تو بود روسیهی؟

ای خواجه سخن زیر و زبر می‌گویی

امروز بسی ز دی بتر می‌گویی

گفتی که به علم مرده را زنده کند

عیسی نکند آنچ تو خر می‌گویی

ای روی تو از لطافت آیینه روح

خواهم که قدح های خیالت به صبوح

در دیده کشم ولی ز خار مژه ام

ترسم که شود پای خیالم مجروح

ای یمین تو مشرب حاجات

وی یسار تو مکسب آمال

در بیانت، یتیمه فضلا

در بنانت، ولیمه افضال

جهان را باز دیگر شد نشان و صورت و سیما

به عدل شاه نام آور، جهان عدل شد پیدا

ز انتصاف و ز انصاف او شگفتی نیست

ذوات مخلب اگر چینه حمام کند

سگان صید ورا چون قلاده نو باید

زیال شیر به روز شکار خام کند

اگر به چرخ بر از چرخ او نمونه کنند

نمونه ناطح انوار گردد و اجرام

تنش بخاید شاخ دو شاخه ناهید

زهش بمالد گوش دو گوشه بهرام

ز رشک او بخمد پشت صاحب خرچنگ

[...]

فما بفقیر شام برقک فاقه

و لا فی بلاد انت صیبها محل

بر هر ذره ای که در جهانست

منت دارد هزار خروار

بی دفتر ملک او زمانه

از پشت شکم کند چو طومار

کلما سل من عزائمه

صارما ارعشت ید القدر

زان سوی چرخ، گرت نیست خبر

عزم راگو برو خبر باز آر

آن را که درین خلاف باشد

گو رو به مصاف شاه بنگر

تا مغز مخالفانش بیند

خرمن خرمن به کوه و گردر

شکل درگاه رفیعش را دعا کرد آسمان

شکل او شد افضل الاشکال و هو المستدیر

رنگ رخسار ضمیرش را ثنا گفت آسمان

لون او شد احسن الالوان و هو المستنیر

از تاب جود او چو دل کوه خون گرفت

آوازه درفکند که یاقوت احمرم

در سلسله زمان موخر

بر هندسه جهان مقدم

ازین پس بادبان ابر در خون آشنا کردی

اگر حکم شهنشاهی فرو نگذاشتی لنگر

شدی طشت فلک پر خون ز حلق دشمنان شه

زمین چون گوی فصادان که درغلتد به خون اندر

در مصاف قضا به خون عدوش

تا به شمشیر بید گلگون باد

دست چنار بی زر هرگز برون نیاید

ابر اربه یاد دستش بارد ز آسمان نم

شود بینا به دیدار تو چشم اکمه نرگس

شود گویا به مدح تو زبان اخرس سوسن

در مدح تو هرچه بیش کوشم

اندیشه نمی شود مدور

عاجز شوم و فروگذارم

نیکو باشد سخن مقشر