گر در کوهی مقیم و گر در دشتی

بر خاک گذشتگان مجاور گشتی

بر خاک تو بگذرند نا آمده‌گان

چندانکه تو بر گذشتگان بگذشتی

چون آفت بی‌قیاس داری در پی

چندانکه روی هراس داری در پی

ای خوشهٔ سر سبز سر مفراز

چون می‌دانی که داس داری در پی

بگشای نظر خلق پراکند نگر

سرگردانی مرده و زنده نگر

از شربت ناگوار دنیا به منال

در شریت گور ناگوارنده نگر

هر رنگ که ممکن است آمیخته گیر

هر فتنه که ساکن است انگیخته گیر

وین روی چو ماه آسمانت بدریغ

از صرصر مرگ باز در ریخته گیر

ره بس دور است توشه بردار و برو

فارغ منشین تمام کن کار برو

تا چند کنی جمع که تا چشم زنی

فرمان آید که جمله بگذار برو

گیرم که جهان بکام دیدی و شدی

زلف همه دلبران کشیدی و شدی

چیزی که ترا هوا بدان می‌دارد

انگار بدان چیز رسیدی و شدی

قومی که بخواب مرگ سرباز نهند

تا حشر ز قال و قیل خود باز رهند

تا کی گوئی کسی خبر باز نداد

چون بیخبرند از چه خبر باز دهند

در حبس وجود از چه افتادم من

کز ننگ وجودخود بفریادم من

چون می‌مردم بصد هزاران زاری

از مادر خویشتن چرا زادم من

خلقی که در این جهان پدیدار شدند

در خاک به عاقبت گرفتار شدند

چندین غم خود مخور که همچون من و تو

بسیار درآمدند و بسیار شدند

بس خون که دلم ز اول کار بریخت

تا آخر کار چون گل از خار بریخت

سرسبزی خاک از چه سبب می‌بایست

چون زرد شد و بزاری زار بریخت

تا چند زمرگ غمناک شوی

آن به که ز اندیشهٔ خود پاک شوی

یک قطرهٔ آب بودهٔ اول کار

تا آخر کار یک کف خاک شوی

ماتمزدگان عالم خاک هنوز

می خاک شوند در غم خاک هنوز

چندانکه تهی می‌شود از پشت زمین

پرمی نشود این شکم خاک هنوز

چون رفت ز جسم جوهر روشن ما

از خار دریغ پر شود گلشن ما

بر ما بروند و هیچکس نشناسد

تا زیر زمین چه می‌رود بر تن ما

هر خاک که درجهان کسی فرسود است

تن‌هاست که آسیای چرخش سوداست

هر گرد که بر فرق عزیز تو نشست

مفشان که سرو فرق عزیزی بوده است

لاله ز رخ چو ماه می‌بینم من

سبزه ز خط سیاه می‌بینم من

وان کاسهٔ سرکه بود پر باد غرور

پیمانهٔ خاک راه می‌بینم من

هر کوزه که بیخود بدهن باز نهم

گوید بشنو تا خبری باز دهم

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

بر بستر خاک خفتگان می‌بینم

در زیر زمین نهفتگان می‌بینم

چندانکه به صحرای عدم می‌نگرم

ناآمده‌گان و رفتگان می‌بینم

هر سبزه و گل که از زمین بیرون رست

از خاک یکی سبز خطی گلگون رست

هر نرگس و لاله کز که و هامون رست

از چشم و بتن وز جگر پرخون رست

ای اهل قبور خاک گشتید و غبار

هر ذره زهر ذره گرفتید کنار

این خود چه سرابست که تاروز شمار

بیخود شده‌اید بیخبر از همه کار

بلبلی از گلستان دور اوفتاد

وز غم گل سخت مهجور اوفتاد

شب همه شب ناله‌ها میکرد زار

صبر از وی کرد عزلت اختیار

هیچ آرامش نبودی روز و شب

[...]