گلزار وفا ز خار من می‌روید

اخلاص ز رهگذار من می‌روید

در فکر تو دوش سر به زانو بودم

امروز گل از کنار من می‌روید

یا رب به دو نور دیدهٔ پیغمبر

یعنی بدو شمع دودمان حیدر

بر حال من از عین عنایت بنگر

دارم نظر آنکه نیفتم ز نظر

تا چند حدیث قامت و زلف نگار

تا کی باشی تو طالب بوس و کنار

گر زانکه نه‌ای دروغزن عاشق‌وار

در عشق چو او هزار چون او بگذار

چشمم که نداشت تاب نظارهٔ یار

شد اشک فشان به پیش آن سیم عذار

در سیل سرشک عکس رخسارش دید

نقش عجبی بر آب زد آخر کار

سر رشته دولت ای برادر به کف آر

وین عمر گرامی به خسارت مگذار

دایم همه جا با همه کس در همه کار

میدار نهفته چشم دل جانب یار

هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار

در رشتهٔ جان خود کشم گوهروار

گیرم به کَفَش چو سُبحه در فرقت یار

یعنی که نمی‌زنم نفس جز به شمار

یا رب بگشا گره ز کار من زار

رحمی که ز عقل عاجزم در همه کار

جز درگه تو کِیْ بُوَدَم درگاهی

محروم ازین درم مکن یا غفار

بستان رخ تو گلستان آرد بار

لعل تو حیوة جاودان آرد بار

بر خاک فشان قطره‌ای از لعل لبت

تا بوم و بر زمانه جان آرد بار

گفتم: چشمم، گفت: به راهش می‌دار

گفتم: جگرم، گفت: پُر آهش می‌دار

گفتم که: دلم، گفت: چه داری در دل؟

گفتم: غم تو، گفت: نگاهش می‌دار

یا رب در دل به غیر خود جا مگذار

در دیدهٔ من گرد تمنا مگذار

گفتم گفتم ز من نمی‌آید هیچ

رحمی رحمی مرا به من وامگذار

ناقوس نواز گر ز من دارد عار

سجاده نشین اگر ز من کرده کنار

من نیز به رغم هر دو انداخته‌ام

تسبیح در آتش، آتش اندر زنار

با یار موافق آشنایی خوشتر

وز همدم بی‌وفا جدایی خوشتر

چون سلطنت زمانه بگذاشتنی‌ست

پیوند به ملک بینوایی خوشتر

یا رب به کرم بر من درویش نگر

در من منگر در کرم خویش نگر

هر چند نیم لایق بخشایش تو

بر حال من خستهٔ دلریش نگر

لذات جهان چشیده باشی همه عمر

با یار خود آرمیده باشی همه عمر

هم آخر عمر رحلتت باید کرد

خوابی باشد که دیده باشی همه عمر

امروز منم به زور بازو مغرور

یکتایی من بود به عالم مشهور

من همچو زمردم عدو چون افعی

در دیدهٔ من نظر کند گردد کور

ای پشت تو گرم کرده سنجاب و سمور

یکسان به مذاق تو چه شیرین و چه شور

از جانب عشق بانگ بر بانگ و تو کر

وز جانب حسن عرض در عرض و تو کور

ای در طلب تو عالمی در شر و شور

نزدیک تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وی با همه در حضور و چشم همه کور

خورشید چو بر فلک زند رایت نور

در پرتو آن خیره شود دیده ز دور

وآن دم که کند ز پردهٔ ابر ظهور

فالنّاظِرُ یَجتَلِیهِ مِنْ غَیْرِ قُصور

گر دور فتادم از وصالت به ضرور

دارد دلم از یاد تو صد نوع حضور

خاصیت سایهٔ تو دارم که مدام

نزدیک توام اگر چه می‌افتم دور

هر لقمه که بر خوان عوانست مخور

گر نفس ترا راحت جانست مخور

گر نفس ترا عسل نماید به مثل

آن خون دل پیر زنانست مخور