بر روی گل از ابر گلاب است هنوز

در طبع دلم میل شراب است هنوز

در خواب مشو چه جای خواب است هنوز

جانا! می ده که ماهتاب است هنوز

دل گرچه ز عمر پیش خوردی دارد

می ده که دلم هنوز گردی دارد

بر زردی آفتاب دَر دِه می سرخ

کاین زردی آفتاب دردی دارد

روزی که بود روز هلاک من و تو

از تن برهد روانِ پاک من و تو

ای بس که نباشیم وزین طاق کبود

مه میتابد بر سر خاک من و تو

ساقی به صبوحی می ناب اندر ده

مستان شبانه را شراب اندر ده

مستیم و خراب در خرابات فنا

آوازه به عالم خراب اندر ده

مائیم به عقل ناصواب افتاده

دل از شر و شور در شراب افتاده

آزاد ز ننگ و نام سر بر خشتی

در کنج خرابات خراب افتاده

خواهی که غم از دل تو یک دم بشود

میخور که چو می به دل رسد غم بشود

بگشای سر زلف بتان، بند ز بند،

زان پیش که بند بندت از هم بشود

گل جلوه همی کند به بستان ای دوست

دریاب چنین وقت گلستان ای دوست

بنشین چو ز هر چه هست برخواهی خاست

روزی دو ز عیشْ داد بستان ای دوست

بشکفت گل تازه به بستان ای دوست

بر زمزمهٔ هزار دستان ای دوست

میدان به یقین که تو بدین دم که دری

گر جهد کنی رسید نتوان ای دوست

آن لحظه که از اجل گریزان گردیم

چون برگ ز شاخ عمر ریزان گردیم

عالم ز نشاط دل به غربال کنید

زان پیش که خاکِ خاک بیزان گردیم

جانا گل بین جامهٔ چاک آورده

وز غنچه صباش بر مغاک آورده

می خور که صبا بسی وزد بی من و تو

ما زیر کفن روی به خاک آورده

چون صبح دمید ودامن شب شد چاک

برخیز و صبوح کن چرائی غمناک

می نوش دمی که صبح بسیار دمد

او روی به ما کرده و ما روی به خاک

صبح از پس کوه روی بنمود ای دوست

خوش باش و بدان که بودنی بود ای دوست

هر سیم که داری به زیان آر که عمر

چون درگذرد نداردت سود ای دوست

هر روز برآنم که کنم شب توبه

وز جام پیاپی لبالب توبه

و اکنون که شکفت برگ گل برگم نیست

در موسم گل ز توبه یارب توبه

می خور که فلک بهر هلاک من و تو

قصدی دارد به جان پاک من و تو

بر سبزه نشین که عمر بسیار نماند

تا سبزه برون دمد ز خاک من و تو

زان آتشِ تر که خیمه برکِشت زنند

شاید که درین دل چو انگشت زنند

تا از سر درد گِل کنم خاک ز اشک

زان پیش که از کالبدم خشت زنند

مهتاب افتاد در گلستان امشب

گل روی نمود سوی بستان امشب

در ده می گلرنگ که مینتوان خفت

از مشغلهٔ هزار دستان امشب

مائیم به میخانه شده جمع امشب

داده به سماع مطربان سمع امشب

برخاسته ازدو کون و خوش بنشسته

با شاهد و با شراب و با شمع امشب

جانا! می ده که با دلی غمناکم

تا می زغم جهان بشوید پاکم

هین باده! که سبزه آمد از خاک پدید

زان پیش که ناپدید گردد خاکم

زهرست غم این دل غمناک همه

جانا! می ده که هست تریاک همه

می ده به لب کشت که بسیار نماند

تا کشت کنند بر سر خاک همه

این نوحه که از چنگ کنون می‌آید

تا کی گویی که بوی خون می‌آید

وین نالهٔ زارِ نای در وقت بهار

گویی که ز گور من برون می‌آید