ای ابر هوای عشق تو بس خون بار

وی راه غم تو وادیی بس خونخوار

در راه تو از ابر تحیر شب و روز

باران دریغ و درد میبارد زار

از درد منت اگر خبر خواهد بود

درمان ز توام درد دگر خواهد بود

درمان چکنم درد ترا چون هر روز

دردی که ز تست بیشتر خواهد بود

ای عشقِ تو عینِ عالم حیرانی

سودای تو سرمایهٔ سرگردانی

حالِ من دلسوخته تا کی پرسی

چون میدانم که به ز من میدانی

جانا صد ره بمُردم از حیرانی

بار دگرم زنده چه میگردانی

چون شرح دهم این همه سرگردانی

گر من بنگویم تو همه میدانی

چون حسن و جمال جاودان داری تو

شور دل و شیرینی جان داری تو

چون این داری و جای آن داری تو

بس سرگردان که در جهان داری تو

در راه تو دانش و خرد مینرسد

با عشق تو نام نیک و بد مینرسد

هستی ترا نهایتی نیست از آنک

هر هست که در تو میرسد مینرسد

گر قلب نبرد بایدت اینک دل

ور عاشق فرد بایدت اینک دل

گر کعبهٔ شوق بایدت اینک جان

ور قبلهٔ درد بایدت اینک دل

تا دل به غمت فرو شد و برنامد

زان روز ز دل نشان دیگر نامد

در پای تو افشاند همی هرچه که داشت

دردا که به جز دریغ با سر نامد

گاهی چو گهر ز تیغ میتابی تو

گاه از دل پر دریغ میتابی تو

ای ماه زمین و آسمان جانم سوخت

آخر ز کدام میغ میتابی تو

گر دل گویم ز غایت مشتاقی

از دست بشد باده بیار ای ساقی

ور جان گویم در ره تو فانی شد

جان فانی شد کنون تو دانی باقی

جانا! ز غمت این دل دیوانه بسوخت

در دام بر امّید یکی دانه بسوخت

از بس که دل خام طمع سودا پخت

در خامی و سوز همچو پروانه بسوخت

دل بی تو چو بی سلامتی برخیزد

وز نالهٔ او قیامتی برخیزد

ور با تو دمی نشستنم دست دهد

از یک یک ذرّه قامتی برخیزد

دردی که ز تو رسد دوا نتوان کرد

بر هر چه کنی چون و چرا نتوان کرد

دستار ز دست تونگه نتوان داشت

کز دامن تو دست رها نتوان کرد

هم عاشق آن روی چو مه خواهم بود

هم فتنهٔآن زلف سیه خواهم بود

بر باد مده مرا که من در ره تو

تا خواهم بود خاک ره خواهم بود

جانا! غم تو فکند در کوی مرا

چون گوی روان کرد به هر سوی مرا

گر آه برآرم ازدل پرخونم

خونی بچکد از بن هر موی مرا

زان روز که عشق تو به من درنگریست

خلقی به هزار دیده بر من بگریست

هر روز هزار بار در عشق توام

میباید مُرد زار و میباید زیست

بس قصّه که بر خلق شمردم ز غمت

بس قصّه که زیر خاک بردم ز غمت

گر شادی تو در غم این مسکین است

تو شاد بزی که من بمردم ز غمت

در عشق توام هم نفس اندوه تو بس

در درد توام دسترس اندوه تو بس

در تنهائی که یار باید صد کس

گر نیست مرا هیچ کس، اندوه تو بس

در عشق تو من با دل پرخون چکنم

چون افتادم ز پرده بیرون چکنم

گفتم نفسی برآرم از دل با تو

دل رفت و نفس نماند اکنون چکنم

تن را که در آتش عذاب افتاده است

بر رشتهٔ جان هزار تاب افتاده است

دل را که به سالها عمارت کردم

اکنون ز می عشق، خراب افتاده است