دوش آمد و گفت: چند تنها باشی

گر قطره نباشی همه دریا باشی

هرگه که تنت جهان و دل جان گردد

تو جان و جهان شوی همه ما باشی

دوش آمد و گفت: «در درون ما را باش

در خاک نشین و غرقِ خون ما را باش»

بر من میزد تاکه ز من هیچ نماند

چون هیچ شدم گفت: «کنون ما را باش!»

دوش آمد و گفت: خانهٔ ما آخر

روشن بکن ای یگانهٔ ما آخر

وقت است که دست درکش آری با ما

تا کِی گوئی فسانهٔ ما آخر

دوش آمد و گفت: ای شب و روزت غمِ من

هرگز نشوی تا تو توئی همدمِ من

من خورشیدم تو سایهای بر سرِخاک

تا محو نگردی نشوی محرَمِ من

دوش آمد و گفت: گردِ تو حلقه کنیم

پیراهنِ خونینِ دلت خرقه کنیم

ما تخت میان دل ازان بنهادیم

تا طالبِ خویش را به خون غرقه کنیم

دوش آمد و گفت: گِردِ اِعزاز مگرد

خواری طلب و دگر سرافراز مگرد

میدان که تو سایهٔ منی خوش میباش

هرجا که روم از پی من باز مگرد

دوش آمد و گفت: مرغِ دل عاجز نیست

در پرده بدارش که جز او را عزّ نیست

چون هر دو جهان به زیر پر دارد دل

بیرون شدنش ز آشیان هرگز نیست

دوش آمد و گفت: بی یقین مینرسی

گاهی ز فلک گه ز زمین مینرسی

ساکن شو و تن فرو ده و خوش دل باش

ماییم همه به جز چنین مینرسی

دوش آمد و گفت: خویش را دشمن باش

در تیرگی اوفتادهٔ روشن باش

از خویش چو خشنود نبودی نفسی

بیخویشتن آی و یک دمی با من باش

دوش آمد و گفت: «در بلا پیوستی

آن لحظه که در چون و چرا پیوستی»

گفتم: «چکنم تا به تو در پیوندم»

گفتا که «ز خود ببُر به ما پیوستی»

دوش آمد و گفت: روز و شب غمناکی

تا بنشستی بر درِ ما بی باکی

دستی که به دامن وصالت نرسد

در گردنِ خاک کن که مشتی خاکی

دوش آمد و گفت: در جنون میفکنیم

جان میسوزیم و تن به خون میفکنیم

بنشین تو برون که در درونت ره نیست

تا هرچه درونست برون میفکنیم

دوش آمد و صبر از دلِ درویشم رفت

آرام زعقلِ حکمت اندیشم رفت

چون حیرت من بدید یک دم بنشست

درخوابِ خوشم کرد و خوش از پیشم رفت

دوش آمد و گفت: بی قراری شب و روز

بیکار نشسته در چکاری شب و روز

هرگز نگشایم درِ تو لیک بدانک

جز حلقه زدن کارنداری شب و روز

دوش آمد و گفت: اگر وفا خواهی کرد

دردِ همه ساله را دوا خواهی کرد

نه سود طلب نه مایه با هیچ بساز

گر کار به سرمایهٔ ما خواهی کرد

دوش آمد و گفت: کارِ ما خواهی کرد

جان نعره زنان نثار ما خواهی کرد

ور این نکنی نه صبر داری تو نه دل

مسکین تو گر انتظارِ ما خواهی کرد

دوش آمدو ره بر دل و جانم در بست

زنّار ز زلفِ دلستانم در بست

گفتم که ز زلفِ دلکشت بخروشم

برخاست و به یک شکر زبانم در بست

دوش آمد و گفت: حسن دنییست امشب

با هم بودن به عیش اولیست امشب

خورشید به شب گرفتهای در آغوش

شب خوش بادت اگر خوشت نیست امشب!

آن بت که دلم عاشقِ جانبازش بود

جان شیفتهٔ زلفِ سرافرازش بود

گفتم که چو آید برود صد نازش

دوش آمد و آنچه رفت هم نازش بود

دوش از درِ دل درآمد آن بینایی

گفتا که چه میکنی درین تنهایی

گفتم که زعشق تو شدم سودایی

سودائی خویش را چه میفرمایی