در عشق تو من گرد جنون میگردم

وز دایرهٔ عقل برون میگردم

دیری است که در خون دل من شدهای

در خون توشدی و من به خون میگردم

گه درد توام ز پرده آرد بیرون

گاه از غم تو پردهٔ دل گیرد خون

هر روز هزار بار چون بوقلمون

میگرداند عشق توام گوناگون

دیوانه شدم زلف تو زنجیر کنم

به زان که هوای عقل دلگیر کنم

در عشق تو هر حیله که میاندیشم

از پیش نمیرود چه تدبیر کنم

امروز چنین بر سر غوغای توام

در پای فتاده مست و شیدای توام

گفتی: «پس ازین کار تو رونق گیرد»

دیدی که گرفت لیک سودای توام

جانا ره بدخویی ناساز مگیر

خشمی که مبادت از سر ناز مگیر

من خاک توام که باد دارم در دست

چون خاک توام پای ز من باز مگیر

جانا بگذر به کوی ما یک باری

برگیر قدم به سوی ما یک باری

در خاک نظر چه میکنی بیهوده

آخر بنگر به روی ما یک باری

دل بِهْ ز تو دمساز نیابد هرگز

جان جز ز تو اعزاز نیابد هرگز

با جملهٔ خلق اگردرآمیزی تو

کس شیوهٔ تو باز نیابد هرگز

گر جان گویم هست پس پردهٔ تست

ور دل گویم به در برون کردهٔ تست

ز آوردهٔ من در گذر و سر در نه

زیرا که همه به هم برآوردهٔ تست

بس طیره بماندم ز طنّازی تو

بس سخت فتادم از سرافرازی تو

تا کی باشیم همچو طفلان شب و روز

نظارگیان بوالعجب بازی تو

تا چند من سوخته را رنجانی

تاکی کشیم به تیغ سرگردانی

نه با خودم و نه بیخود از حیرانی

گر هیچ نگویم تو نکو میدانی

نه مرهم خون خوارهٔ خود خواهی کرد

نه ماتم آوارهٔ خود خواهی کرد

برخیز که بیچارهٔ کار تو شدم

گر چارهٔ بیچارهٔ خود خواهی کرد

هر کاو نه به جان کناره جوید از تو

در روز همی ستاره جوید از تو

هر چاره که جستم از تو بیچاره شدم

بیچاره کسی که چاره جوید ازتو!

از آهِ درون کام و زبانم بمسوز

وز فرقت خود به یک زمانم بمسوز

فعل بدمن بپوش و خونم بمریز

بر دردِ دلم ببخش و جانم بمسوز

در ششدرهٔ غمم بمگداز آخر

لطفی بکن و حجاب بردار آخر

چون شمع بسوختم ز عشقت صد بار

یکبارگیم بسوز یکبار آخر

هر لحظه همی بیشترم میسوزی

هر روز به نوعی دگرم میسوزی

چون با من بی دل بنمی سازی تو

از بهر چه چندین جگرم میسوزی

تا در دل من آتش عشقِ تو فروخت

از نیک و بد جهان مرا چشم بدوخت

سر جملهٔ کار خود بگویم با تو

درد تو مرا بکشت و عشق تو بسوخت

تا کی دل و جان دردمندم سوزی

وز آتش عشق بندبندم سوزی

چون سوخته و فکندهٔ راه توام

چندم فکنی ز چشم و چندم سوزی

من با تو بدی نکردم ای بینایی

کاندوه تو میخورم بدین تنهایی

تونیز به اندوه خودم باز گذار

اندوه بر اندوه چه میافزایی

هم رهبر این عاشق گمراهی تو

هم مونس خلوت سحرگاهی تو

میسوزم و ازسوز من آگاهی تو

از سوختهٔ خویش چه میخواهی تو

گر بی تو دمی خون جگر مینخورم

آغشته همی شوم ز خون جگرم

کار تو به هیچ گونه پی مینبرم

سر گردانا که من به کارتو درم!