یکتا بودم دوتائی افتاد مرا

در سلطانی گدائی افتاد مرا

در لذت قُرب جمله من بودم و بس

چندین الم جدائی افتاد مرا

چون وصل تو تخم آشنائی انداخت

هجر آمد ودام بیوفائی انداخت

گر من بنگویم تو نکو میدانی

آن را که میان ما جدائی انداخت

هم عمر به بوی تو به آخر بردیم

هم لوح دل ازنقش جهان بستردیم

ز امید وصال و بیم هجرت هر روز

صد بار بزیستیم و صد ره مردیم

تا بی رخ یار محرمم بنشسته

برخاستهای به صد غمم بنشسته

این نادره بین که یار بی تیغ مرا

خود کشته و خود به ماتمم بنشسته

گه قصد دل ممتحنم میداری

گه عزم به خون ریختنم میداری

چون میدانی که بی تو بیخویشتنم

از بهر چه بیخویشتنم میداری

نه همچو منت به مهر یاری خیزد

نه نیز چو من به روزگاری خیزد

من خاک تو و تو میدهی بر بادم

ترسم که میان ما غباری خیزد

چون من به خلاف تو نکردم کاری

از بنده چرا گرفتهای آزاری

هر روز جهان بر من مسکین مفروش

بازم خر ازین فروختن یکباری

گر با غم تو مرا شماری نبود

دور از تو غم مرا کناری نبود

گر در ره ما هر دو غباری افتاد

شک نیست که راه بیغباری نبود

ای گشته دلم بی تو چو آتشگاهی

وز هر رگ جان به آتش تو راهی

چون میدانی که دل پر آتش دارم

ناآمده بگذری چو آتش خواهی

از دل گرمی که در هوای تو مراست

در بندگیت به آتشی مانم راست

چون از آتش فروختن نیست عجب

این بنده کنون فروختن خواهد خواست

عشق تو که همچو شمع میسوخت مرا

بیصبری پروانه درآموخت مرا

هجر تو به رایگان گرانم بخرید

تا آتش سودای تو بفروخت مرا

گر هیچ نظر کنی به روی ما کن

ور هیچ گذر کنی به کوی ما کن

ای ترک چو کار تو همه تاختن است

گر تاختنی کنی به سوی ما کن

تا جان دارم سر وفا دارم من

ور جان ببری روان روا دارم من

تا کی پرسی که هان چه داری در دل

چون در همه آفاق ترا دارم من

تاکی نفسی از سر صد درد زدن

خونابهٔ اشک بر رخ زرد زدن

چون هست دل چو آهنت بر من سرد

بیهوده بود بر آهن سرد زدن

ناکرده به پرِّ پشهای دمسازی

چندیم به پای پیلِ هجر اندازی

هر شیر دلی که داشتم باد ببرد

از بس که بدیدم از تو روبه بازی

خون ناخوردن به از وبالست ترا

زان است کزین میوه وبالست ترا

آنست که تو حرام خوار افتادی

ورنه همه خونها حلالست ترا

شب نیست که دل حزین ندارم از تو

در دل دمِ آتشین ندارم از تو

تا چند کنی خونِ جگر در چشمم

من سوخته چشم این ندارم از تو

در کوی تو جان گوشه نشین میدانم

وز زلف تو عقل خوشه چین میدانم

بیدار نشستهای چنین میدانم

در خواب کنی مرا یقین میدانم

تا کی رانی از در خود دربدرم

تا کی سوزی ز آتش هجران جگرم

آخر نظری کن که اگر بعد از این

خواهی که نظر کنی نیابی اثرم

چون دل ز غم عشق تو یک ره جان برد

پنداشت غمت بسر توان آسان برد

و امروز به دستیم برون آمدهای

کاین دست به هیچ رو به سر نتوان برد