گاه از مویی مشوشت باید شد

گه نیز به هیچ دل خوشت باید شد

در عشق گر آتشی همه یخ گردی

ور یخ باشی چو آتشت باید شد

جانا زغمت بسوختی جان، ما را

نه کفر گذاشتی نه ایمان، ما را

چون دانستی که نیست درمان، ما را

سر در دادی بدین بیابان، ما را

گر جان گویم برآمد و حیران شد

ور دل گویم واله و سرگردان شد

گفتی که به عجز معترف باید گشت

عاجزتر ازین که من شدم نتوان شد

اینجا که منم، پردهٔ پندار بسی است

وانجا که تویی، پردهٔ اسرار بسی است

تا زین همه پردهها که اندر راه است

یا در تو رسم یا نرسم، کار بسی است

در عالم خوف روزگاری دارم

زیرا که امید چون تو یاری دارم

چون من هر دم فرو ترم تو برتر

تادر تو رسم درازکاری دارم

گر شادی تو معتبرم می‌آید

در جنب غمت مختصرم می‌آید

هرچند وصال درخورم می‌آید

اندوه فراق خوش‌ترم می‌آید

تا زلف تو چون کمند میبینم من

افتاده دلم به بند میبینم من

هرگز نرسد دست به فتراک توام

فتراک تو بس بلند میبینم من

ای گم شده از جای به صد جای پدید

پیش تو نه جان نه عقل خود رای پدید

روزی صد ره ز پای رفتم تا سر

لیکن تو نه در سری نه در پای پدید

تیرِ طلبِ عشق، روان، می‌انداز

از زه چه کنی فرو کمان می‌انداز

گر تیر تو اکنون به هدف می‌نرسد

آخر برسد تو همچنان می‌انداز

تا دولت برگشته چه خواهد کردن

وین چاک دگر گشته چه خواهد کردن

وین قطرهٔ خون که زیر صد اندوه است

یعنی دل سرگشته چه خواهد کردن

تا کی باشم گِردِ جهان در تک و تاز

بر هیچ نه قطع میکنم شیب و فراز

چیزی که فلک نیافت در عمرِ دراز

من میطلبم تا ز کجا یابم باز

بر دل گرهی بستم و بر جان باری

و افتاد بر آن گره، گره بسیاری

پوشیده نمانَد سرِ مویی کاری

گر باز شود این گرهم یک باری

هر چند نیم در ره او بر کاری

نومید نیم به هیچ وجهی باری

در پرده چو زیر چنگ مینالم زار

کاری بکند زاری من یک باری

در اصل چو مقبول ونه مهمل بودم

نه بوالعجب احوال و نه احول بودم

در فرع به صد هزار بند افتادم

آخر برسم بر آنچه اوّل بودم

گر دست دهد به زندگانم مردن

آسان باشد به یک زمانم مردن

یک لحظه همی چنان که میباید زیست

گر زیسته آید، بِهْ توانم مردن

گفتم که اگرچه هست کارم بنظام

از ترس تو میطپم چو مرغی در دام

گفتا:‌ترسان به از خداوند غلام

چون میترسی مترس و میترس مدام

جانا! نظری در دل درویشم کن

یا چارهٔ جان چاره اندیشم کن

این میدانم که خاک میباید شد

گر خاک کنی خاک ره خویشم کن

عمریست که شرح حال تو میگویم

واندوه تو با خیال تو میگویم

چون هست محال آنکه کس در تو رسد

باری سخن وصال تو میگویم

جانا! نه نکو نه نانکو آمدهام

در یکتائی هزار تو آمدهام

هرچند که از کوی خودم راندهای

آخر نه به کوی تو فرو آمدهام

نی از سر زلفت خبری میرسدم

نی از لبِ لعلت شکری میرسدم

از روی توام گر نظری مینرسد

در کوی تو باری گذری میرسدم