از کفر بتر بی تو غنودن ما را

آخر ز تو گفتن و شنودن ما را

ای روی چو ماه کرده در خاک سیاه

بی روی تو نیست روی بودن ما را

در خاک ترا وطن نمیدانستم

وان ماه تو در کفن نمیدانستم

میدانستم که بی تو نتوانم زیست

بی روی تو زیستن نمیدانستم

تا چند کشم ز مرگ تو درد از تو

وز سینهٔ آتشین دم سرد از تو

ای چشم و چراغ گو که تدبیرم چیست

چون بردم رنج خاک برخورد ازتو

دردا که بر چون سمنت می‌ریزد

زلف سیه پرشکنت می‌ریزد

ای سی و دو سالهٔ من آخر بنگر

کان سی و دو دُر از دهنت می‌ریزد

ای آن که به گِل، گُل چمن پوشیدی

در زیر زمین مشک ختن پوشیدی

دی از سر ناز پیرهن پوشیدی

و امروز به خاک در، کفن پوشیدی

در ماتم تو چرخ سیه پوش بماند

ارواح ز فرقت تو مدهوش بماند

درداکه گل نازکت از شاخ بریخت

وان بلبل گویای تو خاموش بماند

از مرگ تو فاش گشت رازم چکنم

چون تو بشدی من به که نازم چکنم

ای جان و دلم! بسوختی جان و دلم

من بی تو کجا روم چه سازم چکنم

ای رفته و ما را به هلاک آورده

وان سرو بلند در مغاک آورده

بر خاک تو ماهتاب میتابد و تو

آن روی چو ماه را به خاک آورده

از گریهٔ زار ابر، گل تازه و پاک

خندان بدمید دامن خود زده چاک

زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار

تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک

بس زود به مرگ کردی آهنگ آخر

گویی رفتی هزار فرسنگ آخر

از ناز چو درجهان نمیگنجیدی

چون گنجیدی در لحد تنگ آخر

زین پس ناید ز دیدگانم دیدن

بی روی تو تیره شد جهانم دیدن

جایی که تو بودهای نگه مینکنم

من جای تو بی تو چون توانم دیدن

چون مردن تو از پی این زادن بود

برخاستن تو عین افتادن بود

از بهر چه بود این همه جان کندن تو

چون عاقبت کار تو جان دادن بود

رفتی تو به خاک و یاسمن بی تو رسید

گل نیز، دریده پیرهن، بی تو رسید

گلزار شود خاکِ تو از خونِ دلم

گر برگویم آنچه به من بی تو رسید

گل خندان شد ز گریهٔ ابر بهار

با ما بنشین یک نفس ای سیم عذار

بندیش که چون بسر شود ما را کار

بسیار به خاک ما فرو گریی زار

روزی که ز خاک من برون آید خار

گلبرگ رخم چو خاک ره گردد خوار

بگری بگری بر سر خاک من زار

گو ای همه خاک گشته کو آن همه کار

جانا رفتم بر دل پاکم بگری

بر جای سیاه سهمناکم بگری

ای گل! چو شدم به خاک، تو نیز مخند

وی ابر بسی بر سر خاکم بگری

چون جان دلم ز سیر،‌چون برق شدند

مستغرق او، ز پای تا فرق شدند

این فرعونان که در درونم بودند

از بس که گریستم همه غرق شدند

در عشق مرا چه کار با پردهٔ راز

کار من دل سوخته اشک است و نیاز

هر چند که جهد میکنم در تک و تاز

از دیدهٔ من اشک نمیاستد باز

دریای دلم گرچه بسی میآشفت

از غیرت خلق گوهر راز نسفت

رازی که دلم ز خلق میداشت نهفت

اشکم به سر جمع به رویم در گفت

خون دل من که هر دم افزون گردد

دریا دریا ز دیده بیرون گردد

وانگه که ز خاکِ تنِ من کوزه کنند

گر آب در آن کوزه کنی خون گردد