دی بر سر خاک دلبری با دل ریش

میباریدم خون جگر بر رخ خویش

آواز آمد که چند گریی بر ما

بر خویش گری که کار داری در پیش

ای ماه زمین به برج افلاک شدی

یا رب که چه پاک آمدی و پاک شدی

ناخورده در آتش جوانی آبی

چون باد درآمدی و برخاک شدی

ای پشت بداده رفته هم روز نخست

برخیز که این گریهٔ ابر از غم تست

تا ابر بهار خاک پای تو بشست

بر خاک تو سبزه همچو خطّ تو برُست

بر خاک تو چون بنفشهام سر در بر

بیبرگ گلت چو حلقه ماندم بر در

گر از سر خاک تو بگردانم روی

بادا ز سر خاک تو خاکم بر سر

رفتی و مرا خار شکستی در دل

در دیدهنیی اگرچه هستی در دل

بر خاک تو برخاست دل پرخونم

کز دیده برفتی و نشستی در دل

ای کرده شب باز پسین ماتم خویش

گِل کرده، زمین ز دیدهٔ پر نم خویش

در راحت و رنج غمگسارم تو بُدی

چون تو بشدی با که بگویم غم خویش

رفتی تو و خون جگریست از تو مرا

جان بر لب و دل پر خطریست از تو مرا

یک موی ندارم که نه آغشتهٔ تست

بر هر مویی نوحه گریست از تو مرا

ای نور رخت خاک سیه بگرفته

وز مرگ توآفتاب و مَه بگرفته

وین عالم چون عجوزهٔ فانی را

از آرزوی تو دردِ زَه بگرفته

چون گریهٔ من ابر بهاری نبود

چون نالهٔ من ناله بزاری نبود

چون من زغم مرگ تو ای یار عزیز

در شهر به صد هزار خواری نبود

ای محرم من کیست کنون محرم تو

بیم است که خود را بکشم از غم تو

خود از دل ماتم زده چتوانم گفت

کو ماتم خود بداشت در ماتم تو

برخیز که ابر خاک را میشوید

تا سبزه ز خاک تو برون میروید

ای خفته اگر سخن نمیگوئی تو

این خاک تو گوئی که سخن میگوید

از مرگِ تو هر دمی دگرگون باشم

گَه بر سرِ خاک و گاه در خون باشم

روزیت ندیدمی بجان آمدمی

چندین گاهت ندیدهام چون باشم

گل بیرخ گلرنگ تو خاریست مرا

چشم از غم تو چو چشمه ساریست مرا

بیروی تو ای روی به خاک آورده

آشفته دلی و روزگاریست مرا

گفتم همه عمر نازنینت بینم

امروز چه گونه در زمینت بینم

ای در دل خاک خفته خون کرده دلم

کی دانستم که این چنینت بینم

کو کس که دل از مرگِ تو خون مینکند

تن نیز ز نوحه سرنگون مینکند

از خاک چو سبزه سرنگون کرد بسی

چون سبزه خطی سبز برون مینکند

بی روی تو در ماه سیاهی آمد

مرگت به جوانی و پگاهی آمد

خفتی نه چنان نیز که برخواهی خاست

رفتی نه چنان که باز خواهی آمد

ناگاه چو رخ به راه می‌آوردی

به هرچه خط سیاه می‌آوردی

دردا که به گِردِ خطّ تو خاک گرفت

خطّی که به گرد ماه می‌آوردی

از ناز چه سود چون بسودی آخر

بی شمع شبی چون نغنودی آخر

اکنون به کفن در بغنودی در خاک

رفتی و تو گویی که نبودی آخر

جان را چو ز رفتن تو آگاهی شد

دل در سر نالهٔ سحرگاهی شد

کو آن همه دولت تو ای گنج زمین

کی دانستی که اینچنین خواهی شد

تا خاک تو گشت غم گسارم بی تو

بس خون که ز دیده میببارم بی تو

از روی چو گلبرگ و خط سبز تو ماند

برگ گل و سبزه یادگارم بی تو