گه گم شدهٔ هزار کارم داری

گاه از همه کار برکنارم داری

گر وقت آمد مرا ز من باز رهان

تا کی شب و روز بیقرارم داری

جز غوّاصی هوس ندارم چکنم

غوّاصی را نفس ندارم چکنم

در دریائی فتادهام در گرداب

پروای جواب کس ندارم چکنم

چون دل ز طلب در ره جانان استاد

نه با تن خود گفت ونه با جان استاد

آری چو شتاب و خوف بسیار شود

با یکدیگر به قطع نتوان استاد

یک ذره چو آن حکم دگرگون نشود

بیمرگ کسی به راه بیرون نشود

خون گشت دلمْ ز خوف این وادی صعب

سنگی بود آن دل که ازین خون نشود

دیرست که دور آسمان میگردد

میترسد و زان ترس بجان میگردد

چون دید که قبله گاه دنیا چونست

صد قرن گذشت و همچنان میگردد

از واقعهٔ روز پسین میترسم

وز حادثهٔ زیر زمین میترسم

گویند مرا کز چه سبب میترسی

از مرگ گلوگیر چنین میترسم

میترسم و بیقیاس میترسم من

چون خوشه ز زخم داس میترسم من

شک نیست که سخت وادیی در پیش است

زین وادی پُر هراس میترسم من

چون پنجه سال خویشتن را کُشتم

بر عمرِ نهاد سالِ شصت انگشتم

شک نیست که شست را کمانی باید

چون شصت تمام شد کمان شد پشتم

چون روی به پنجاه و به شصت آوردیم

چیزی که نشایست به دست آوردیم

امروز درین جهان دارم جز عجز

در نزد خدائیت شکست آوردیم

گر هیچ ندیدم من و گر دیدم من

خود را ز بدانِ بد بتر دیدم من

مویم همه شد سپید و بر خویش بگشت

امّا سرِ مویی بنگر دیدم من

دردا که جوانی ز بَرَم دور رسید

صد گونه بلای منِ رنجور رسید

کافور دمید از بناگوش برون

یعنی که: کفن ساز که کافور رسید

شد عقل ز دست و سخت مضطر افتاد

تا موی چو سیم و روی چون زر افتاد

عمری که ز سر غرور سودا پختم

امروز مرا چو کفک با سر افتاد

آن رفت که عیشِ این جهانی خوش بود

وان روز جوانی بخوانی خوش، بود

امروز که پیری به سر آمد شادم

وآن بود غلط زانکه جوانی خوش بود

تا کی به هوس چارهٔ بهبود کنیم

کان به که خوشی عزمِ سفر زود کنیم

چون عمرِ عزیز بود سرمایهٔ ما

سرمایه ز دست رفت چه سود کنیم

دردا که ز خواب بس دل غافل ما

تا موی سپید شد سیه شد دل ما

دردا و دریغا که به جز درد و دریغ

حاصل نامد ز عمر بیحاصل ما

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم

وز آسِ سپهرِ سرنگون سوده شدیم

دردا و ندامتا که تا چشم زدیم

نابوده دمی بکام، نابوده شدیم

جان را خطرِ روزِ پسین بایددید

دل را غمِ عقلِ‌ پیش بین باید دید

دیدیم ز عالم آنچه دیدیم وشدیم

تا خود چه ز عالم آفرین باید دید

تا در بُنِ بحر عشق غرقاب شدیم

گُم گشتهتر از ذرّهٔ سیماب شدیم

افسانهٔ کارِ عشق چون برگوییم

کافسانهٔ تو دراز ودر خواب شدیم

دردا که ز دُردی جهان مَست شدیم

پشتی چو کمان و تیر از شست شدیم

آمد شدِ ما نگر که در آخرِ عمر

از پای درآمدیم و ازدست شدیم

رفتیم و نبود هیچ کس محرم ما

غم بود که بود روز و شب همدم ما

سبحان اللّه! به هرزه این عمرِ عزیز

امد بسر و بسر نیامد غم ما