من صرفه برم که بر صفم اعدا زد

مشتی خاک لطمه بر دریا زد

ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنکه خویش را بر ما زد

حورا به نظارهٔ نگارم صف زد

رضوان به عجب بماند و کف بر کف زد

آن خال سیه بر آن رخ مطرف زد

ابدال ز بیم چنگ در مُصْحَف زد

گر غره به عمری به تبی برخیزد

وین روز جوانی به شبی برخیزد

بیداد مکن که مردم آزاری تو

در زیر لبی به یا ربی برخیزد

خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو به وقت خویش ناچار رسد

این گیدی گبر از کجا پیدا شد

این صورت قبر از کجا پیدا شد

خورشید مرا ز دیده‌ام پنهان کرد

این لکهٔ ابر از کجا پیدا شد

دلخسته و سینه چاک می‌باید شد

وز هستی خویش پاک می‌باید شد

آن به که به خود پاک شویم اول کار

چون آخر کار خاک می‌باید شد

از شبنم عشق خاک آدم گل شد

شوری برخاست فتنه‌ای حاصل شد

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطرهٔ خون چکید و نامش دل شد

تا ولولهٔ عشق تو در گوشم شد

عقل و خرد و هوش فراموشم شد

تا یک ورق از عشق تو از بر کردم

سیصد ورق از علم فراموشم شد

انواع خطا گرچه خدا می‌بخشد

هر اسم عطیه‌ای جدا می‌بخشد

در هر آنی حقیقت عالم را

یک اسم فنا یکی بقا می‌بخشد

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

مهرت به کدام ذره پیوست دمی

کان ذره به از هزار خورشید نشد

صوفی به سماع دست از آن افشاند

تا آتش دل به حیلتی بنشاند

عاقل داند که دایه گهوارهٔ طفل

از بهر سکون طفل می‌جنباند

کی حال فتاده هرزه گردی داند

بی‌درد کجا لذت دردی داند

نامرد به چیزی نخرد مردان را

مردی باید که قدر مردی داند

این عمر به ابر نوبهاران ماند

این دیده به سیل کوهساران ماند

ای دوست چنان بزی که بعد از مردن

انگشت گزیدنی به یاران ماند

اسرار وجود خام و ناپخته بماند

وآن گوهرِ بس شریف، ناسفته بماند

هر کس به دلیل عقل چیزی گفتند

آن نکته که اصل بود ناگفته بماند

چرخ و مه و مهر در تمنای تواند

جان و دل و دیده در تماشای تواند

ارواح مقدسان علوی شب و روز

ابجد خوانان لوح سودای تواند

آنها که ز معبود خبر یافته‌اند

از جملهٔ کاینات سر یافته‌اند

دریوزه همی کنند مردان ز نظر

مردان همه از قرب نظر یافته‌اند

زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند

وین بارگه سپهر مینا زده‌اند

ما در عدم آباد ازل خوش خفته

بی ما رقم عشق تو بر ما زده‌اند

آن روز که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند

در کَتْمِ عدم بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

آنروز که نقش کوه و هامون بستند

ترکیب سهی قدان موزون بستند

پا بسته به زنجیر جنون من بودم

مردم سخنی به پای مجنون بستند

قومی ز خیال در غرور افتادند

وَنْدَر طلب حور و قصور افتادند

قومی متشککند و قومی به یقین

از کوی تو دور دور دور افتادند