تو همه حق بین و جز حق را مبین

چون گذشتی بر ره حق شو یقین

این رموز عاشقانست از یقین

نه گمان باشد نه اینجا کفر و دین

درد او را تو چه دانی اندرین

ای گمان دیده کجا دانی یقین

ترجمان عشق ره برد اندرین

تا رساند مر ترا در ره یقین

گر نبودی معرفت موسی یقین

کی شدی نور تجلّی راه بین

عقل کل باشد نمودار یقین

تا شود در پیش مرد راه بین

آنچه از اسرار دانست او یقین

مرتضی دانست دیگر راه بین

او کمال خود بدانست از یقین

زانکه بد او راه بین و پیش بین

این رموز از آن بزرگ راه بین

یافتم اندر عیان عین الیقین

پرده از رویم تو بردارو یقین

روی خود بنما بنزد راه بین

لیک حال صبر باید اندرین

راه کن تا خود رسی اندر یقین

آنچه در مفهوم تو آمد یقین

همچنان راهست توهم راه بین

عشق ما هرگز نداند عقل بین

در گمان هرگز کجا باشد یقین

رمز من نه عقل داند اندرین

در گمانت عقل کی یابد یقین

همچنان آواز میآمد یقین

این رموزم هم بدان ای راه بین

کاشکی اول مرا من همچنین

بودمی اندر عیان او یقین

کی مکان تو شود پیدا چنین

بی مکان هرگز مکان گردد یقین

رنگ گل با بوی تو شد همنشین

آب چون گل گشت از روی یقین

گاه محبوس خدا گشته یقین

گاه گشته در گمانی راه بین

راز خود با راز حق آمد یقین

راز باید گفت مرد راه بین