من بدم شاهی ز دور آفرین

راه جو و راه دان و راه بین

ماهروئی سرو قدی نازنین

کرد پیدا صانع از ماء معین

کس نبود اندر همه روی زمین

همچو او صاحب قران و آفرین

چون قضای حق درآید از کمین

کس نداند از گمان و از یقین

ایستاد اندر برم پر خشم و کین

اوفکنده او گرهها بر جبین

آورید اقرار بر روز پسین

بازگشت سوی او چه کفر و دین

کرد عیسی او سؤال اولین

گفت ای روح خدا و راه بین

گشته پیدا از کف او این زمین

تاشود پیدا مکان اندر مکین

چون نظرگاه خداوند آمد این

نام آن شد آسمان، این شد زمین

لیک این راه کسی باشد یقین

کاخر و اول بود او راه بین

زان عدم بسیار گفتند در زمین

این نداند جز که مرد راه بین

شرع راه مصطفی آمد یقین

کس نبد ماننده او راه بین

اوست حق گر حق شوی دریابی این

ازگمان آئی برون سوی یقین

گفت لو کشف الغطا او از یقین

مرتضی بود اندرین ره راه بین

آن جهان جاودانست از یقین

جمله زین راهید هریک راه بین

گفت آن صاحب دل او را از یقین

در کجا گم کرده‌ای درّی چنین

گفت سی سال است تا من اندرین

چشمه‌ام بنشسته دل‌زار و حزین

تا مگر بویی بیابی از یقین

لیک هستی این زمان اندر پسین

سال‌ها باید که تا درّی چنین

آورد بیرون و گردد مرسلین

هم تویی روشن شده بحر یقین

دُر تمکین رحمة للعالمین