آه مکن راه مجو نزد دوست

نغز نشین، مغز ببین زیر پوست

ای غافل تن پرست تن دوست

تا چند رَوی چو سگ پی پوست

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا خالی و پر کرد ز دوست

دیدهٔ ما چون بسی علت دروست

رو فنا کن دید خود در دید دوست

افکن این تدبیر خود را پیش دوست

گرچه تدبیرت هم از تدبیر اوست

مرگ هرکس ای پسر همرنگ اوست

پیش دشمن دشمن و بر دوست، دوست

کوزهٔ چوبین که در وی آب جوست

قدرت آتش همه بر ظرف اوست

جمله تصویر است عکس آب جوست

چون بمالی چشم خود، خود جمله اوست

چو بیش و کمی نیست در مغز و پوست

ز نفرین بدخواه و تحسین دوست

عالم به خروش لااله الا هوست

غافل به گمان که دشمن است این یا دوست

زین سو همه طعنهٔ رقیب بدگوست

زان سو همه تیغ ناز و بی مهری اوست

ز دشمن شنو سیرت خود که دوست

هر آنچه از تو آید به چشمش نکوست

کرم ورزد آن سر که مغزی دروست

که دون همتانند بی مغز و پوست

بدانی که چون راه بردم به دوست

هر آن کس که پیش آمدم گفتم اوست

نه تلخ است صبری که بر یادِاوست

که تلخی شکر باشد از دستِ دوست

ندادند صاحبدلان دل به پوست

وگر ابلهی داد بی مغز اوست

نه مردم همین استخوانند وپوست

نه هر صورتی جانِ معنی دروست

زر از بهر چیزی خریدن نکوست

چه خواهی خریدن به از یار و دوست

ترا هرچه مشغول دارد ز دوست

گر انصاف پرسی دلارامت اوست

گر از دوست چشمت بر احسان اوست

تو در بند خویشی نه دربند دوست