ز کار پدر دل پراندیشه کرد

ز ترکان و از روزگار نبرد

قباد آمد و رفت و گیتی سپرد

ورا نیز هم رفته باید شمرد

نه نیکو نماید ز راه خرد

کزین کشور آن نامور بگذرد

بدو گفت پیران کاندر خرد

یکی شاه کندآوران بنگرد

خداوند جانست و آن خرد

خردمند را داد او پرورد

که دشمن همی دوست بایست کرد

ز آتش کجا بردمد باد سرد

ز دیده ببارید خوناب زرد

لب رادمردان پر از باد سرد

ازان پس به پیران چنین گفت رد

که کاووس تندست و اندک خرد

سیاوش از ایرانیان هفت مرد

گزین کرد شایستهٔ کارکرد

سیاووش برانگیخت اسپ نبرد

چو گوی اندر آمد به پیشش به گرد

همی ساختند آن دو لشکر نبرد

برآمد همی تا به خورشید گرد

سپهبد کمان خواست تا بنگرد

یکی برگراید که فرمان برد

پس پردهٔ من چهارند خرد

چو باید ترا بنده باید شمرد

همی گفت و مژگان پر از آب کرد

همی برزد اندر میان باد سرد

ازو بازنگسست پیران گرد

بنه برنهاد و سپه را ببرد

بدین چند فرسنگ اگر پنج مرد

بباشد به راه از پی کارکرد

نه گرماش گرم و نه سرماش سرد

همه جای شادی و آرام و خورد

نمانم که بادی به تو بگذرد

وگر موی بر تو هوا بشمرد

چو بشنید پیران و اندیشه کرد

ز گفتار او شد دلش پر ز درد

خنیده به توران سیاووش گرد

کز اختر بنش کرده شد روز ارد