نشستند یک ماه باسوگ شاه

سرماه یک سر بیامد سپاه

چوفرزند گردد سزاوار گاه

بدو ده بزرگی و گنج و سپاه

کسی کو بجوید همی تاج وگاه

خردباید ورای وگنج وسپاه

به طلخند بسپار گنج وسپاه

من او را یکی کهترم نیکخواه

ز داد و ز بیداد شهر و سپاه

بپرسد خداوند خورشید و ماه

که هرگز نجویند گاه وسپاه

نه تخت و نه افسر نه گنج و کلاه

برادر ندیدیم هرگز دو شاه

دو دستور بدخواه در پیشگاه

همه پادشاهی و گنج و سپاه

ازین پس به شمشیر دارم نگاه

برآمد خروش از در هر دو شاه

یکی را نبود اندر آن شهر راه

همه کشور آگاه شد زین دو شاه

دمادم بیامد زهر سو سپاه

مگر مهر شاهی و تخت و کلاه

بدان تات بد دل نخواند سپاه

که گویند کز بهر تخت وکلاه

چرا ساخت طلخند و گو رزمگاه

فرود آمدند اندران رزمگاه

یکی کنده کندند پیش سپاه

دو شاه سرافراز در قلبگاه

دو دستور فرزانه درپیش شاه

ببینم که طلخند با این سپاه

چگونه خرامد به آوردگاه

گر ایدون که پیروز گردد سپاه

مرا بردهد گردش هور و ماه

وگر نامداری بود زین سپاه

که اسب افگند تیز برقلبگاه

وزان روی طلخند پیش سپاه

چنین گفت با پاسبانان گاه

دو پیل ژیان شاهزاده دو شاه

براندند هر دو ز قلب سپاه

به مرغ آمد از دشت آوردگاه

فراز آمدندش زهر سو سپاه