چو گوینده‌ای کو نه برجایگاه

سخن گفت و زو دور شد فر و جاه

همان آرزو را پدیدست راه

که پیدا کند مرد را دستگاه

چو با این هنرها شود نزد شاه

نشاید نشستن مگر پیش گاه

همی‌خواست ز ایشان جهاندارشاه

همان نیز فرخ دبیر سپاه

به بوزرجمهر آن زمان گفت شاه

که دل را بیارای و بنمای راه

چنان دان که آرام گیتیست شاه

چونیکی کنیم او دهد دستگاه

به شهری که هست اندرو مهرشاه

نیابد نیاز اندران بوم راه

اگر گشن شد بنده را دستگاه

به فر و به نام جهاندار شاه

گرامی‌تر آنکس بود نزد شاه

که چون گشن بیند ورا دستگاه

و دیگر که اندر دلش راز شاه

بدارد نگوید به خورشید وماه

و گر نیستت آگهی زان گناه

برهنه دلت را ببر نزد شاه

به کردار دریا بود کارشاه

به فرمان او تابد از چرخ ماه

ببد گفت از ایشان ندید ایچ راه

که کردی پرآزار زان جان شاه

چو برسم بخواهد جهاندار شاه

خورشها ببین تا چه آید به راه

چنین تا برآمد برین چندگاه

بد آموز پویان به درگاه شاه

چو خوان اندرآمد به ایوان شاه

بدو کرد زروان حاجب نگاه

بفرمود تا اسب نخچیرگاه

بسی بگذرانند در پیش شاه

وزان جایگه سوی نخچیرگاه

بیامد چنان داغ دل کینه خواه

دبیران و زروان و دستور شاه

برفتند یک روز پویان به راه

ز مهبود زان پس بپرسید شاه

ز فرزند او تا چرا شد تباه