چنان هم گرازان و گویان ز شاه

ز فرمان وز فر وز تاج و گاه

ز بیگانه پردخته کن جایگاه

برین رای ما تا نیابند راه

چنین جامه پوشید کز شرم شاه

نیارست کردن به رویش نگاه

برآویختشان درشبستان شاه

نگونسار پرخون و تن پر گناه

نوشتند نامش به دیوان شاه

بر موبدان نماینده راه

همه بد ز شاهست و نیکی زشاه

کزو بند و چاهست و هم تاج و گاه

بدو گفت شو دور باش از گناه

جهان را همه چون تن خویش خواه

کزویت سپاس و بدویت پناه

خداوند روز و شب و هور و ماه

چو یک هفته بگذشت هشتم پگاه

نشست از بر تخت پیروز شاه

ز نادان که گفتیم هفتست راه

یکی آنک خشم آورد بی‌گناه

دوهفته برین نیز بگذشت شاه

بپردخت روزی ز کاری سپاه

چنان دان که اندر جهان نیز شاه

یکی چون تو ننهاد برسرکلاه

هران کس که باشد به زندان شاه

گنهکار گر مردم بیگناه

سپهبد به فرهنگ دارد سپاه

براساید از درد فریادخواه

به چیزی که گردد نکوهیده شاه

نکوهش بود نیز با فر و گاه

چنین داد پاسخ که از داد شاه

درفشان شود فر دیهیم و گاه

و دیگر که از کهتر پرگناه

چو پوزش کند باز بخشدش شاه

بهشتم به نادان نماینده راه

سپردن به کاهل کسی کارگاه

برین نیزبگذشت یک هفته ماه

نشست از بر تخت پیروز شاه

به بوزرجمهر آن زمان گفت شاه

که‌ای مرد پر دانش و نیک‌خواه