شب شادمان شاه بر شد به تخت

نخفت و سحرگه بلرزید سخت

ز تخت اندر افتاد و شد شه غمی

چنان چون سَرِ مه ز دیو آدمی

زمانی خروشید و زو رفت هوش

[...]

مباش غره دلا در جهان به فضل و هنر

که شاخ فضل و هنر فقر و فاقه آرد بر

به خاک دانش هرگز مکار تخم امید

ز شاخ آهو هرگز مدار چشم ثمر

به مرد سفله مکن در هوای نان تکریم

[...]