منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

وزهر دو نام ماند چو سیمرغ و کیمیا

دوست آن باشد که گیرد دست دوست

در پریشان حالی و درماندگی

دوست نبود آن که در نعمت زند

لاف یاری و برادر خواندگی

تقصیر بشر چیست چو شد بوالبشر از راه

جرمی بجوان نیست چو گمراه شود پیر

زشت باشد ز روی عقل نهاد

بر حروف قبیح او انگشت

عادتش هم چو جسر بغداد است

آب در زیر و آدمی بر پشت

گفتم: ای رویم فدای روی چون ماه تو باد

گرت بفروشد بجان باشد روا و بس حقیر

گفت: رو تدبیر زر کن جان مده زیرا که نیست

چون ترااز جان، خداوند مرا از زر گریز

این یوسف یک چشم که آمد بسپاهان

ای قوم ببینید که دجال نباشد

ای هفت برادر که بهشت آن شماست

رضوان جنان خادم ایوان شماست

در خلد وصال یکدگر یاد آرید

زین خسته که در آتش هجران شماست

من واپس کاروان و پیش از من

رفتند برادران و خویشانم

گر از غم صد چو ماه کنعانم بود

می گفتم من که پیر کنعانم

آن کس که بدین جهان فرستادم

[...]

به قول شیخ اجل سعدی شیراز:

بماند سال ها این نظم و ترتیب

ز ما هر ذره خاک افتاده جایی

غرض نقشی است کز ما بازماند

آهسته تر نه ملک خراسان گرفته

آسوده تر نه رایت سنجر گرفته

درهم شکسته دل خاقانی از جفا

تاوان بده ز لعل که گوهر شکسته

دست طمعش گر برسد بر جبل قاف

از بال و پر عنقا پرواز ستاند

ور ناظم گردون شود از فرقد و جوزا

خواهد که قرین دزدد و انباز ستاند

مالی که بانجام ز ملکی نتوان یافت

[...]

یا وفا خود نبود در عالم

یا کسی خود درین زمانه نکرد

کس نیاموخت علم تیر از من

که مرا عاقبت نشانه نکرد