در دهر چون او یکی و او هم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

گر در دو جهان کام دل و راحت جان است

من وصل تو جویم که باز هر دو جهان است

فلسی نخرم عشوه این جا که پدید است

باور نکنم وعده آن جا که نهان است

این جا که پدید است بدیدیم چنین است

[...]

هر چه درین راه نشانت دهند

گر نستانی باز آنت دهند

در بلندی سپهر و بز سپهر

در نکوئی جنان و بز جنان

موج تسئیم این بدان زنجیر

نور خورشید او بر اوتابان

آسمانی که آسمان سازد

[...]

نامور خسرو و خصم افکن عباس شه، آنک

پای تا سر همه زیبنده تاج و کمر است

گوشه گرفتم ز خلق و فایده نیست

گوشه چشمش بلای گوشه نشین است

محتسب خم شکست و من سر او

سن بالسن و الجروح قصاص

دور زمانه دشمنم گردش چشم یار هم

یار کمر بقتل من بسته و روزگار هم

چون میتوان بصبوری کشید بار عدو را

چرا صبور نباشم که جور یار کشم

دو چیز طیره عقل است دم فرو بستن

به وقت گفتن و گفتن بوقت خاموشی

تو با شاه چین جوی جنگ و نبرد

ز گردون فرازان برانگیز کرد

چه خواهی ز جان یکی مرد پیر

که کاووس خواندی و راشیر گیر

من اگر خارم اگر گل چمن آرائی هست

که از آن دست که میپروردم میرویم

نیست نحاس کش از مطرقه داند همه کس

سبز دارد بن دندان ضواحک نحاس

غافل ای دل منشین گر بودش رحم بسی

نه چنان هم که دهد بی طلبی کام کسی

باده درد آلودشان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

یا رب تو نگه دار وجودش را کامروز

در عالم اگر دادرسی هست همان است

یک لحظه معاذالله اگر عدلش نبود

ظلم است که بگرفته کران تا بکران است

چون یک الف بضرب فزائی بذال گوی

مفتوح میم میخوان، مضموم دال گوی

هر کوز شعر تازی دارد بسی بیاد

او را درین صناعت خوانیم اوستاد

زیرا که فارسی کم و تازی فزون بود

وان کوز هر دو ماند استاد چون بود

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید بجلوه سرو صنوبر خرام ما