ز دریای شهادت چون نهنگ لا برآرد هو

تیمّم فرض گردد نوح را در وقت طوفانش

به زیر پرده هر ذره پنهان

جمال جان‌فزای روی جانان

چو برخیزد تو را این پرده از پیش

نمانَد نیز حکم مذهب و کیش

من و تو چون نمانَد در میانه

[...]

وجود اندر کمال خویش ساری است

تعیّن‌ها اموری اعتباری است

امور اعتباری نیست موجود

عدد بسیار، یک چیز است معدود

ازل عین ابد افتاده با هم

نزول عیسی و ایجاد آدم

از این تا آن بسی فرق است زنهار

به نادانی مکن خود را گرفتار

در بشر روپوش گشته است آفتاب

فهم کن و اللّٰه اعلم بالصواب

در آن دم که من حق مطلق شوم

نماند دویی جملگی حق شوم

بود علم من علم حیّ علیم

نباشد به جز من خدای عظیم

این طایفه‌اند اهل معنا

باقی همه خویشتن پرستند

فانی ز خود و به دوست باقی

این طرفه که نیستند و هستند

ز من جان پدر این پند بپذیر

برو دامان صاحب‌دولتی گیر

که قطره تا صدف را در نیابد

نگردد گوهر و روشن نتابد

کس مرد تمام تمام است کز تمامی

کند با خواجگی کار غلامی

پس آنگاهی که ببرید او مسافت

نهد حق بر سرش تاج خلافت

بقایی یابد او بعد از فنا باز

[...]

ملک این را دان و دولت این شمر

ذره‌ای زین عالمی از دین شمر‌

هر که مست عالم عرفان بود

بر همه خلق جهان سلطان بود

گر بدانستی ملوک روزگار

[...]

من و تو چون نماند در میانه

چه مسجد چه کنش چه دیرخانه

نمود وهمی از هستی جدا کن

نه‌ای بیگانه خود را آشنا کن

به اصل خویش راجع گشت اشیا

[...]

آن بدی که تو کنی در خشم و جنگ

با طرب‌تر از سماع و بانگ و چنگ

عاشقم برقهر و بر لطفش به جد

ای عجب من عاشق این هر دو ضد

این عجب بلبل که بگشاید دهان

[...]

گفت پیغمبر اعلی را کای علی

شیر حقی پهلوانی پر دلی

لیک بر شیری مکن هم اعتمید

اندرآ در سایه نخل امید

اندرآ در سایه آن کاملی

[...]

این فقر حقیقی است الحق

اینجاست سواد وجه مطلق

طاووس تو پر بریزد اینجا

سرچشمه کفر خیزد اینجا‌

شمشیر فنا در این نیام است

[...]

خود نداند خلق اسرار مرا

ژاژ می‌دارند گفتار مرا

من چو خورشیدم درون نور غرق

می‌نتانم کرد خویش از نور فرق

ای دریغا عرصه افهام خلق

[...]

هر زمان نو می‌شود دنیا و ما

بی‌خبر از نو شدن اندر بقا

آن ز تیری مستمر شکل آمده است

چون شررکش تیز جنبانی به دست

شاخ آتش را بجنبانی به ساز

[...]