آنکس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرند ای ناداشت

این رنگ همه هوس بود یا پنداشت

او بی رنگست رنگ او باید داشت

آتش بزنم بسوزم این مذهب و کیش

عشقت بنهم به جای مذهب در پیش

تا کی دارم عشق نهان در دل ریش

مقصود رهی تویی نه دینست و نه کیش

ای آنک همیشه در جهان می‌​پویی

این سعی ترا چه سود دارد گویی ؟

چیزی که تو جویان نشان اویی

با تست همی، تو جای دیگر جویی!

گفتم مَلِکا ترا کجا جویم من ؟

وز خلعت تو وصف کجا گویم من

گفتا که مرا مجو بعرش و ببهشت

نزد دل خود که نزد دل پویم من

در بتکده تا خیال معشوقۀ ماست

رفتن به طواف کعبه از عقل خطاست

گر کعبه ازو بوی ندارد کُنش است

با بوی وصال او کُنِش کعبۀ ماست

تا هرچه علایق‌ست بر هم نزنی

در دایرۀ محققان دم نزنی

تا آتش در عالم و آدم نزنی

یک روز میان کم زنان کم نزنی

آن را که دلیل ره چون مه نیست

او در خطر است و خلق ازو آگه نیست

از خود به خود آمدن رهی کوته نیست

بیرون ز سر دو زلف شاهد ره نیست

خالی‌ست سیه بر آن لبان یارم

مُهری‌ست ز مشک بر شکر، پندارم

گر شاه حبش به جان دهد زنهارم

من بشکنم آن مُهر و شکر بردارم

ما را خواهی تن بغمان اندر ده

چون شیفتگان سر بجهان اندر ده

دل پر خون کن بدیدگان اندر ده

وانگه ز ره دو دیده جان اندر ده

در دیدۀ دیده دیده​ای بنهادیم

و آن را ز ره دیده غذا می​دادیم

ناگه بسر کوی جمال افتادیم

از دیده و دیدنی کنون آزادیم

ای دل بچه زهره خواستی یاری را

کو چون تو هلاک کرد بسیاری را

دل گفت که باش تا شوم همی یکتایی

این خواستن از بهر چنین کاری را

در دیده رهی ز تو خیالیبنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سربرداشت

در دیده غلط نماند و درسر پنداشت

گر آب زنی بدیده آن میدان را

روبی بمژه درگه آن سلطان را

صد جان بدهی برشوه آن دربان را

گوید که خطر نباشد آنجا جان را

افکند دلم رخت بمنزلگاهی

کآنجانبود بصد دلیلان راهی

چون من دو هزار عاشق اندر ماهی

می‬کُشته شود که بر نیارد آهی

بفکندنی‌ست هر آنچه برداشته‌‬ایم

بستردنی‌ست هر آنچه بنگاشته‬‌ایم

سودا بودست هر آنچه پنداشته‬‌ایم

دردا که به عشوه عمر بگذاشته‌‬ایم

محراب جهان جمال رخسارۀ ماست

سلطان جهان در دل بیچارۀ ماست

شور و شر و کفر و توحید و یقین

درگوشۀ دیدهای خون خوارۀ ماست

در عشق کسی قدم نهد کش جان نیست

با جان بودن بعشق در سامان نیست

درماندۀ عشق را از آن درمان نیست

کانگشت بهرچه بر نهی عشق آن نیست

نادیده هر آنکسی که نام تو شنید

دل، نامزد تو کرد و مهر تو گزید

چون حسن و لطافت جمال تو بدید

جان بر سر دل نهاد و پیش تو کشید

روزی دو که اندرین جهانم زنده

شرمم بادا اگر بجانم زنده

آن لحظه شوم زنده که پیشت میرم

و آن دم میرم که بی تو مانم زنده

عاشق شدن آیین چو من شیداییست

ای هرکه نه عاشقست او خود راییست

در عالم پیر هر کجا برناییست

عاشق بادا که عشق خوش سوداییست