گفتم مَلِکا ترا کجا جویم من ؟

وز خلعت تو وصف کجا گویم من

گفتا که مرا مجو بعرش و ببهشت

نزد دل خود که نزد دل پویم من

تا هرچه علایق‌ست بر هم نزنی

در دایرۀ محققان دم نزنی

تا آتش در عالم و آدم نزنی

یک روز میان کم زنان کم نزنی

آتش بزنم بسوزم این مذهب و کیش

عشقت بنهم به جای مذهب در پیش

تا کی دارم عشق نهان در دل ریش

مقصود رهی تویی نه دینست و نه کیش

ای آنک همیشه در جهان می‌​پویی

این سعی ترا چه سود دارد گویی ؟

چیزی که تو جویان نشان اویی

با تست همی، تو جای دیگر جویی!

خالی‌ست سیه بر آن لبان یارم

مُهری‌ست ز مشک بر شکر، پندارم

گر شاه حبش به جان دهد زنهارم

من بشکنم آن مُهر و شکر بردارم

آنکس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرند ای ناداشت

این رنگ همه هوس بود یا پنداشت

او بی رنگست رنگ او باید داشت

در بتکده تا خیال معشوقۀ ماست

رفتن به طواف کعبه از عقل خطاست

گر کعبه ازو بوی ندارد کُنش است

با بوی وصال او کُنِش کعبۀ ماست

آن را که دلیل ره چون مه نیست

او در خطر است و خلق ازو آگه نیست

از خود به خود آمدن رهی کوته نیست

بیرون ز سر دو زلف شاهد ره نیست

من بر سر کوی، آستین جنبانم

تو پنداری که من ترا می​خوانم

نی نی غلطی که من ترا کی خوانم

خود رسم منست که آستین جنبانم

بی دیده ره قلندری نتوان رفت

دزدیده بکوی مدبری نتوان رفت

کفر اندر خود قاعدۀ ایمانست

آسان آسان بکافری نتوان رفت

ما را خواهی تن بغمان اندر ده

چون شیفتگان سر بجهان اندر ده

دل پر خون کن بدیدگان اندر ده

وانگه ز ره دو دیده جان اندر ده

در عشق، حدیث آدم و حوا نیست

ای هر که ز آدمست او از ما نیست

ما را گویند: کین سخن زیبا نیست

خورشید نامحرمست کس بینا نیست

در دیدۀ دیده دیده​ای بنهادیم

و آن را ز ره دیده غذا می​دادیم

ناگه بسر کوی جمال افتادیم

از دیده و دیدنی کنون آزادیم

ای دل بچه زهره خواستی یاری را

کو چون تو هلاک کرد بسیاری را

دل گفت که باش تا شوم همی یکتایی

این خواستن از بهر چنین کاری را

گر آب زنی بدیده آن میدان را

روبی بمژه درگه آن سلطان را

صد جان بدهی برشوه آن دربان را

گوید که خطر نباشد آنجا جان را

محراب جهان جمال رخسارۀ ماست

سلطان جهان در دل بیچارۀ ماست

شور و شر و کفر و توحید و یقین

درگوشۀ دیدهای خون خوارۀ ماست

بفکندنی‌ست هر آنچه برداشته‌‬ایم

بستردنی‌ست هر آنچه بنگاشته‬‌ایم

سودا بودست هر آنچه پنداشته‬‌ایم

دردا که به عشوه عمر بگذاشته‌‬ایم

افکند دلم رخت بمنزلگاهی

کآنجانبود بصد دلیلان راهی

چون من دو هزار عاشق اندر ماهی

می‬کُشته شود که بر نیارد آهی

در دیده رهی ز تو خیالیبنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سربرداشت

در دیده غلط نماند و درسر پنداشت

کارم اندر عشق مشکل می‬شود

خان و مانم در سر دل می‬شود

هر زمان گویم که بگریزم ز عشق

عشق پیش از من بمنزل می‬شود