خونِ من خاکی که بریزد آخر

با خاک به خونی که ستیزد آخر

در خون دلم مشو که من خاک توام

از خون کفی خاک چه خیزد آخر

بی چهرهٔ تو چشم کرادارم من

خون میریزی که خونبها دارم من

خونی که بریختی چو بگشادی دست

در گردن من کن که روا دارم من

تاکی بی تو زاری پیوست کنم

جان را ز شراب عشق تو مست کنم

گاهی خود را نیست و گهی هست کنم

وقت است که در گردن تودست کنم

خواهم که همی عاشق رویت میرم

سرگشته چو موی پیش مویت میرم

دانم به یقین که زنده مانم جاوید

گر نعرهزنان در آرزویت میرم

گاه از غم تو مست و خرابم بینی

گه چون شمعی در تب و تابم بینی

دوشم دیدی به خواب جان رفته ز دست

امروز چو جان رفت چه خوابم بینی

جانا! تو کجائی که نیازم بینی

وین نالهٔ شبهای درازم بینی

از ضعف چنانم که نیایم در چشم

گر بازآئی مدان که بازم بینی

در عشق تو راه این دل غافل گم کرد

هر روز هزار بار منزل گم کرد

چون در پهلوست جای دل عاشق تو

در پهلوی تو چرا چنین دل گم کرد

در عشق تو من گرد جنون میگردم

وز دایرهٔ عقل برون میگردم

دیری است که در خون دل من شدهای

در خون تو شدی و من به خون میگردم

در عشقِ تو رسوای جهان آمدهایم

و انگشت نمای این و آن آمدهایم

کردیم هزار منزل از پس هر روز

تا ما ز دل خویش به جان آمدهایم

جان سوخته پای بست آمد بی تو

وز دست شده به دست آمد بی تو

تا خیلِ خیال تو شبیخون آورد

بر قلبِ بسی شکست آمد بی تو

ای شمع چگل! تاتو برفتی ز برم

من کُشتهٔ هجر تو چو شمع سحرم

دور از تو چنان شدم که در روی زمین

گر بازآیی باز نیابی اثرم

در عشقِ تو برخویشتنم فرمان نیست

وین درد مرا به هیچ رو درمان نیست

گفتی: «برهی گر ز سرم برخیزی»

برخاستنم از سر جان آسان نیست

جانا! دل من زیر و زبر خواهد شد

در پای غمت عمر بسر خواهد شد

دم دم به دمی که نیم جانی است گرو

خوش خوش به سر کارتو درخواهد شد

تا کی طلبم ز هر کسی پیوستت

یک ره تو طلب اگروفائی هستت

چون بر دل همچوآتشم دست تراست

دستی برنه گرچه بسوزد دستت

جان گِردِ تو از میان جان میگردد

تن در هوست نعره زنان میگردد

وان دل که ز زنجیر سر زلف تو جست

زنجیر گسسته درجهان میگردد

خود را ز تو بیگناه مینتوان داشت

دل جز به غمت سیاه مینتوان داشت

از دردِ تو بادِ سرد من چندان است

کز باد کُلَه نگاه مینتوان داشت

مهری که ز تو در دل من بنهفته است

با تو به زبان اگر نگویم گفته است

وقت است که طاق و جفت گویم با تو

در طاق دو ابروی تو چشمت جفت است

تا عشق نشست ناگهی در سر من

برخاست ازین غم دل غم پرور من

هرگز به چه باز آید مرغِ دل من

تا بازآید برین که رفت از بر من

بی عشق نفس زدن حرام است مرا

کان دم که نه عشقِ اوست دام است مرا

با قربتِ معشوق مرا کاری نیست

اندیشهٔ فکر او تمام است مرا

عمری به هوس در تک و تاز آمد دل

تا محرم راز دلنواز آمد دل

پس رفت به پیش باز و جان پاک بباخت

انصاف بده که پاکباز آمد دل