تیرِ طلبِ عشق، روان، می‌انداز

از زه چه کنی فرو کمان می‌انداز

گر تیر تو اکنون به هدف می‌نرسد

آخر برسد تو همچنان می‌انداز

تا دولت برگشته چه خواهد کردن

وین چاک دگر گشته چه خواهد کردن

وین قطرهٔ خون که زیر صد اندوه است

یعنی دل سرگشته چه خواهد کردن

تا کی باشم گِردِ جهان در تک و تاز

بر هیچ نه قطع میکنم شیب و فراز

چیزی که فلک نیافت در عمرِ دراز

من میطلبم تا ز کجا یابم باز

بر دل گرهی بستم و بر جان باری

و افتاد بر آن گره، گره بسیاری

پوشیده نمانَد سرِ مویی کاری

گر باز شود این گرهم یک باری

هر چند نیم در ره او بر کاری

نومید نیم به هیچ وجهی باری

در پرده چو زیر چنگ مینالم زار

کاری بکند زاری من یک باری

در اصل چو مقبول ونه مهمل بودم

نه بوالعجب احوال و نه احول بودم

در فرع به صد هزار بند افتادم

آخر برسم بر آنچه اوّل بودم

گر دست دهد به زندگانم مردن

آسان باشد به یک زمانم مردن

یک لحظه همی چنان که میباید زیست

گر زیسته آید، بِهْ توانم مردن

گفتم که اگرچه هست کارم بنظام

از ترس تو میطپم چو مرغی در دام

گفتا:‌ترسان به از خداوند غلام

چون میترسی مترس و میترس مدام

جانا! نظری در دل درویشم کن

یا چارهٔ جان چاره اندیشم کن

این میدانم که خاک میباید شد

گر خاک کنی خاک ره خویشم کن

عمریست که شرح حال تو میگویم

واندوه تو با خیال تو میگویم

چون هست محال آنکه کس در تو رسد

باری سخن وصال تو میگویم

جانا! نه نکو نه نانکو آمدهام

در یکتائی هزار تو آمدهام

هرچند که از کوی خودم راندهای

آخر نه به کوی تو فرو آمدهام

نی از سر زلفت خبری میرسدم

نی از لبِ لعلت شکری میرسدم

از روی توام گر نظری مینرسد

در کوی تو باری گذری میرسدم

روزی که ز خود شوی توناچیز آخر

توحید رهاندت ز تمییز آخر

بسیار کشیدیم و دگر در پیشست

آری،‌جانا! بگذرد این نیز آخر

از عشق تو در جگر ندارم آبی

چون بنشانم ز آتش دل تابی

از خواب غرور خویش یکبار آخر

بیدار شوم گرم ببینی خوابی

گر تو سر موئی سر من داشتیی

چون موی مرا تافته بگذاشتیی

آخر روزی با من حیران مانده

نومید نیم بوکه کنی آشتیی

عشق تو که همچو آتشم می‌آید

در خورد دل رنج‌کشم می‌آید

در بیم تو و امید تو پیوسته

زیر و زبر آمدن، خوشم می‌آید

عاشق به غم تو کار افتاده خوش است

سرداده به باد و بی سر استاده خوش است

انصاف بده که این دل بی سرو پا

در پای تو سر نهاده سر داده خوش است

تا کی بی تو زاری پیوست کنم

جان را ز شرابِ عشق تو مست کنم

گاهی خود را نیست و گه هست کنم

وقت است که در گردن تو دست کنم