آنجا که نه جان رسید ونه تن آنجا

نه مرد رسد هرگز ونه زن آنجا

گر هر دو جهان زیر و زبر گردانم

تا تو نرسانی نرسم من آنجا

می نرهانی مرا ز من، من چکنم

سیر آمدهام ز جان و تن، من چکنم

من میخواهم که راه یابم سوی تو

تو ره ندهی به خویشتن من چکنم

پیوسته دلم به جانت میخواهد جُست

دست از توبه خون دیده میخواهد شست

چندان که به خود، قدم زنم در ره تو

در هر قدمم حجاب میخواهد رست

چندانکه مرا میل به رفتن بیش است

این نفس سگم بر سر کار خویش است

گر من به خودی خویشتن خواهم رفت

ای بس که ز پس ماندگی در پیش است

راهی به خودم که مینماید آخر

بندی ز دلم که میگشاید آخر

چون کار ز دست جمله کردند برون

چه کار زدست ما برآید آخر

گر تن گویم به خویشتن مینرود

ور جان گویم به حکم تن مینرود

تا چند به اختیار خود خواهم رفت

چون کار به اختیار من مینرود

تا چند به پای جان و تن خواهم رفت

تا کی ز روش چنان که من خواهم رفت

میخواهم بود تا ابد بر یک جای

گر راه به پای خویشتن خواهم رفت

از خود نتوان راه معانی کردن

آهنگ به ملک جاوانی کردن

یک قطرهای و هزار بحرت در پیش

آخر چه کنی یا چه توانی کردن

خواهی که ز اضطرار و خواری برهی

وز بیادبی و بیقراری برهی

تا چند به خود کنی تصرّف در خویش

گر کار بدو بازگذاری برهی

جان محرم درگاه همی باید برد

دل پر غم و پر آه همی باید برد

از خویش بدو راه نیابی هرگز

هم زو سوی او راه همی باید برد

گر در سفر یگانگی خواهی بود

از جمع چرا کرانگی خواهی بود

ور تو پر و بال خویش خواهی برّید

ای بس که چو مرغ خانگی خواهی بود

آن را که ز حق روزفزون آید کار

در پنجهٔ همّتش زبون آید کار

جان کندن بیفایده کاری نبود

باید که زمغز جان برون آید کار

در عشق دلی خراب چتواند کرد

بیخویشتنی صواب چتواند کرد

انصاف بده که ذرهای سایهٔ محض

در پرتو آفتاب چتواند کرد

کارتو، نکو، او بتواند کردن

یک تو و دو تو او بتواند کردن

صد عالم هست و نیست گر خواهد بود

خود کیست جز او، او بتواند کردن

عالم چو زکاف و نون توان آوردن

پس شخص ز خاک و خون توان آوردن

این نقش که هست چون برون آوردند

صد نقش دگر برون توان آوردن

ای دوست ز اندوه دل ریش چه سود

پیش از من و تو چو رفت از پیش چه سود

صد سال و هزار سال اگر سارَخْکی

بر سندانی همی زند خویش چه سود

تقدیر چو سابق است تعلیم چه سود

جز بندگی و رضا و تسلیم چه سود

پیوسته ز بیم عاقبت می‌سوزی

این کار چو بودنی است از بیم چه سود

از کارِ قضا در تب و در تفت چه سود

وز حکم ازل بیخور و بیخفت چه سود

تا کی به هزار لوح خوانم بر تو

کز هرچه همی رود قلم رفت چه سود

گر دوزخی و اگر بهشتی امروز

پیدا نشودخوبی و زشتی امروز

دی رفت قلم آنچه نوشتی امروز

فردا ببر آید آنچه کشتی امروز

دی حکم حیات با اجل رانده‌اند

کس را چه خبر تا چه عمل رانده‌اند

خلقان نروند تا بر ایشان نرود

هر نیک و بدی که در ازل رانده‌اند