گفتم آید چو شوم پیر دل از زلف تو باز

سر پیرانۀ من بین و تمنای دراز

مشکل به تو افتاده مرا و نتوان گفت

مشکل به تو افتاده مرا مشکلم این است

گر نیست مه رخت ز چه رو از شکنج زلف

هر شامگه بشکل دگر سر برآورد

زآه من دل آن سنگدل به تنگ آمد

دلا بنال که این تیر هم به سنگ آمد

بس که از آه سحر مشعله روشن کردم

دزد شب را سوی دل راه معین کردم

کشتیم زار و نکردی نگه از ناز به رویم

حسن عهد تو همین بود دریغا چه بگویم

پاس خوددار که تو مست و حریف عیار است

دزد جهدش همه آشفتگی بازار است

هرزه گردی نه سزای چو تو شیرین پسر است

کار رندان دگر و شیوۀ خوبان دگر است

دل چو بر عهد تو ای خسرو خوبان ستم

رشتۀ الفت شیرین دهنان بگسستم

بسکه در صورت زیبای تو حیران بودم

غافل از شیوۀ بدعهدی خوبان بودم

چه خطا شد ز من ایخسرو فرخ زادم

که سرم دادی و کردی ز عتاب آزادم

با تو آمیزش غیر الفت قند و مگس است

خودفروشی مکن ایشوخ بس است ارهوس است

دانم بمقصد چیستی ای آهوی ختا

از شیوۀ رمیدن و باز آرمیدنت

با همه سستی که در معاهده داری

عهد جفا بر خلاف قاعده داری

در حیرتم از شوخی آنچشم سیه مست

صد تیر بهم دوزد و گوید که خطا رفت

دارم اندر تن دل ویرانه‌ای

واندران دل سینه سوز افسانه‌ای

نی به دل تاب نهفتن دارمش

نی به پیش غیر گفتن یارمش

گر بپوشم سینه در تنگ آیدم

شیشۀ اشکیب بر سنگ آیدم

ور بگویم قصه عامی فهم نیست

رمز فهمی در خور هر وهم نیست

گفتم رقم کنم بتو حال دل خراب

ترسم روم بخاک بدل حسرت جواب