تو که رخ لاله‌سان افروته دیری

چو داغ لاله‌ام دل سوته دیری

یکی فکر دل بی‌حاصلم کن

که چندین حاصل اندوته دیری

چه خوش بی در عدم ویرانه‌ای بی

مرا چون جغد در وی لانه‌ای بی

ببینم آنکه جایی بی به عالم

که آنجا نام آب و دانه‌ای بی

الهی چون گناهم را شمر نیست

یقین دانم که عذرم را ثمر نیست

ز لطفت این تمنّا دارم و بس

که بینم غیر من کس در سقر نیست

سر و کارم به دست نازنینی‌ست

که در هر گوشه‌اش گوشه‌نشینی‌ست

کسی کش غم به خاطر ره ندارد

چه غم دارد که او را دل غمینی‌ست