بوی آن موی معبر باز برد از هوش ما را

یار مستی می‌کشند این می‌کشان بر دوش ما را

از دست گلچین بی‌روی گل ماند

چون پای بلبل در دیده‌ام خار

نزدیک شد که مردم چشمم به جای اشک

در انتظار دوست به دامن روان شود

این قامت رعنای تو این خانۀ ویران من

سرو سرای روستا طاووس خانۀ خار کن

گرچه دانم ز اشک خون‌باران من

لاله خواهد رست از بستان من