به دنبال خرام آن پری رو

رمیدن می رود از یاد آهو

بود ادبار دنیا، به ز اقبال

قفای زشت، باشد خوشتر از رو

ابجد عشق و ولاست حکمت اشراقیان

والی یونان بود طفل دبستان او

ناقهٔ لیلی تن است نالهٔ زارش جرس

نایب مجنون دل است، سینه بیابان او

منت و احسان دل بر سر و چشمم خوش است

دیده توانگروش است ازگهرِ کانِ او

ملک سلیمان دل، سخرهٔ اندیشه نیست

می نرسد دیو را، خاتم فرمان او

عشق عیارم گرفت پلهٔ قدرم گران

خازن خسرو مرا، سخته به میزان او

برق بلا بارش است، ابر بهاران عشق

دانهٔ ما سوخته ست از نم احسان او

باختن دین و دل فایدهٔ عاشق است

سود دو عالم برد، صاحب خسران او

جذبهٔ دیوانگی، گشته کمند افکنم

دل به تپیدن دهد باد بیابان او

تافته بر محملم، پرتو صحرای عشق

برده شکیب از دلم، چشم غزالان او

عشق نیارد نهفت، هیچ دلی در ضمیر

پرده نگیرد به خود شعله ی عریان او

باد خزان را گذر، در چمن عشق نیست

بوی وفا می دمد از گل و ریحان او

پرده شناسان عشق ز انجمنم رفته اند

دل چه سخن سر کند، کیست زبان دان او؟

تا گل داغم دهد شقهٔ دامان به دست

بلبل رامشگرم، غرّه به دستان او

دیده گشا و ببین، خلد برین است دل

یاد سهی قامتان، سرو خیابان او

آنکه ز شادی برید، جان غم اندوز من

هیچ مبیناد غم، خاطر شادان او

با لب او بسته ام، بیعت ایمان دل

از جگرم کم مباد، شور نمکدان او

رابطه با یکدگر، بسته چو شیر و شکر

دیدهٔ گریان من، پستهٔ خندان او

سخت به هم درخورند، دیده ی بد دور باد

عجز فراوان من، ناز فراوان او

لاله ستان وفاست سینهٔ پر داغ من

نور دل و دیده است، گوی گریبان او