به دنبال خرام آن پری رو

رمیدن می رود از یاد آهو

بود ادبار دنیا، به ز اقبال

قفای زشت، باشد خوشتر از رو

باختن دین و دل فایدهٔ عاشق است

سود دو عالم برد، صاحب خسران او

آنکه ز شادی برید، جان غم اندوز من

هیچ مبیناد غم، خاطر شادان او

منت و احسان دل بر سر و چشمم خوش است

دیده توانگروش است ازگهرِ کانِ او

ابجد عشق و ولاست حکمت اشراقیان

والی یونان بود طفل دبستان او

جذبهٔ دیوانگی، گشته کمند افکنم

دل به تپیدن دهد باد بیابان او

سخت به هم درخورند، دیده ی بد دور باد

عجز فراوان من، ناز فراوان او

تافته بر محملم، پرتو صحرای عشق

برده شکیب از دلم، چشم غزالان او

ناقهٔ لیلی تن است نالهٔ زارش جرس

نایب مجنون دل است، سینه بیابان او

باد خزان را گذر، در چمن عشق نیست

بوی وفا می دمد از گل و ریحان او

عشوه بود چیره دست، غمزه بود صاف شست

بی خبر از دل گذشت، ناوک مژگان او

عشق نیارد نهفت، هیچ دلی در ضمیر

پرده نگیرد به خود شعله ی عریان او

عشق عیارم گرفت پلهٔ قدرم گران

خازن خسرو مرا، سخته به میزان او

فصل بهار خط است، خاطر دیوانه خوش

مایه آشفتگی ست، سنبل افشان او

مرهم راحت ندید، داغ دل باد دست

هیچ خبر نیستش، از پَرِ ِ پیکان او

با لب او بسته ام، بیعت ایمان دل

از جگرم کم مباد، شور نمکدان او

ملک سلیمان دل، سخرهٔ اندیشه نیست

می نرسد دیو را، خاتم فرمان او

دهر به کام ار شود، قابل اقبال نیست

به که ننازد کسی، هرزه به دوران او

ای بت پیمان گسل، با غم دل چون کنم؟

بخیه نگیرد به خود، چاک گریبان او

رابطه با یکدگر، بسته چو شیر و شکر

دیدهٔ گریان من، پستهٔ خندان او