آن کس که زبان نهاد اندر دهنم

جا داد چو عندلیب اندر چمنم

مأمور نموده است از صبح ازل

تا شام ابد به مدحت پنج تنم

چون جناب قدوه الامجاد فخرالذاکرین

شد به باغ خلد نزد آل یاسین همنشین

کلک (صامت) بهر تاریخ وفات او نوشت

کرد حق یک سر به جنت جای زین‌العابدین

فرداست که از رحمت حق عاصی رانده

خود را بطرب خانه فردوس رسانده

و آن کس که به شبها ز ریا نافله خوانده

بیچاره کلاهش به پس معرکه مانده

مرد گر در پیش زن ببرتبه شد عارش کم است

پیش پا افتد هر آن سنگی که مقدارش کمست

رفته رفته زن شود بر پشت آن شوهر سوار

ریش او را گیرد و گوید که سربارش کم است

شکر ز گفته (صامت) ز بس فراوان است

بهای شکر و بازار قند ارزان است

ولی هزار شکر جای نان نمی‌گیرد

هزار شعر و غزل پیش گرده حیران است

از اول صبح کون تا شام معاد

جز ختم رسل هادی کل فخر عباد

بهتر ز علی و یازده اولادش

بالله ندیده دهر و نه مادر زاد

اولاد علی که اصل ایمان شد‌‌ه‌اند

دردا که قنبل تیغ عدوان شده‌اند

مجموع چو آفتاب و ماه و انجم

در جمله آفاق پریشان شده‌اند

هر کس به علی روی تولی نکند

در ملکل جنان روز جزا جا نکند

بالله به جز علی و اولاد علی

دردی ز کسی کسی مداوا نکنید

قاسم ز عمو چو اذن میدان طلبید

گفتا به جواب وی شهنشاه شهید

تو در بدن عموی خود چون جانی

از جان به جهان کجا توان دست کشید

کس نیست که از زمانه خرسند شود

جز اینکه به دام غصه دربند شود

آدم که به غم دچار شد دانستم

میراث پدر نصیب فرزند شود

با سعی و عمل کس از اجل نگریزد

با جنگ و جدل کسی بوی نستیزه

هر روز به مردمان اجل کرده کمین

پیمانه هر که پر شود می‌ریزد

هر دل غم عشق را نگهدار بود

در بزم وفا محرم اسرار بود

منصور صفت هر که زبانش سست است

در مذهب ما سزای او دارا بود

تا میل دل از مهر جهان کم نشود

اسباب سعادتی فراهم نشود

او در پی ناکامی و ما طالب کام

سودای دو کج حساب با هم نشود

هر کس به جهان رسید کشتی بنهاد

بنیاد اساس خوب و زشتی بنهاد

چون وعده او بسر رسید از عالم

رفت و سر خود به نیمه خشتی بنهاد

هر که اندر پی غمخواری مردم نشود

ز خدا قابل احسان و ترحم نشود

حج اکبر طلبی رو غم درویشان خور

کعبه را سنگ نشانست که ره گم نشود

خوشا بر طبع والای محمدباقر صامت

خوشا بر نیکی رای محمدباقر صامت

رقم زد بهر تاریخ وفاتش خامه (حاجب)

جنان گردید ماوای محمدباقر صامت

دنیا به کسی خط امانی نسپرد

هرکس که بزدا عاقبت باید مرد

آن سنگ که نام نامی وی اجلست

بر شیشه عمر همه کس خواهد خورد

هر کس که در این دار فنا منزل کرد

اوضاع کمی به خون دل حاصل کرد

تا رفته که کنج راحتی بنشیند

مرگ آمد و اندیشه او باطل کرد

آن قوم کز الفت جهان خرسندند

بر دوستیش چگونه دل می‌بندند

آنان که بر آدمی سر افراز شدند

دندان محبت جهان را کندند

تا لعل نبخشی به تو گوهر ندهند

گر تو ندهی سیم تو را زر ندهند

بنا صفت ار بکار خشتی ننهی

در دست تو بازخشت دیگر ندهند