بر براقی که خرد چار لقب کرد او را :

کوه تن ، بحر در روراهرو و کوه گذار

آن گهش یابی خرم که بود منزل دور

وآنگهش بینی غمگین که بود جای قرار

بحر و بر را بتمامی ببرد وز تک او

از جهان دیدن بی بهره بود چشم سوار

ایستد ساکن چون نقطۀ پرگار بسیم

دایره سازد بر خاک چو نوک پرگار

گشته از خدمت زوار تو پیش در تو

همچو انگشت که بر دست محاسب بشمار

شاعر از فکرت آسوده نبوده یک دم

راوی از خواندن خاموش نگشته هموار

هر کرا بود ز مدح تو دهان پر گوهر

آستینش شده از صلت تو پر دینار

رفته از پیش تو با صله هزار اهل هنر

هم چنین بادی در دولت سالی دو هزار

تا سبب باشد نصرت را دولت بمدد

تا مدارست فلک را بکمالی ناچار

سبب نصرة را از علمت باد مدد

فلک ملت را بر قلمت باد مدار

تا جهان را ز چهار ارکان اصلست و نظام

چار چیز تو بری باد همیشه ز چهار

نعمت از معرض کم بودن و طبع از اندوه

دولت از آفت کم گشتن و جان از تیمار