لاله را قیمت و مقدار نباشد پس ازین

که ز بس لاله ستان بر شد از وی مقدار

گاه در جلوه بگردند عروسان چمن

گاه در پرده بخندند بتان گلزار

شب و روز از می و شادی و سماع دلبر

نبود خوب تهی دست و دل و گوش و کنار

آسمان قدر شوی ، گر ز پیش جویی قدر

سو زیان بار شوی،گر ز درش جویی بار

ورت از بلبل خیزد هوس این روزی چند

گوش زی نغمۀ این بلبل خوش الحان دار

آن نزاریست شده پوست بر اندامش خشک

شاید ار خشک شود پوست بر اندام نزار

آن کمانیست که بر حلق و سرین وزانوش

ساخته در هم تیر و هدفست و سوفار

آلت حشمت چندان و تواضع چندین

آری افکنده بود شاخ که بیش آرد بار

بلبل بی پر و منقار ولیکن دمساز

ساق او بی پر و از تارک کرده منقار

سخن از لفظ و زبان گوید چون خواهد گفت

هر زبانی را باید که شود لفظی یار

اوست آن الکن با معنی و لفظ بی حد

اوست آن اصلع با طره و زلف بسیار

گر کنند آینه اعدای تو از آب چو زنگ

ز آب چون زنگ خلاف تو بر آرد زنگار

خوب حالیست بدو ملک زمین را الحق

گرم کاریست بد و سعد فلک را نهمار

آنکه در پرورش اوست فلک را تاکید

و آنکه در بندگی اوست جهان را اقرار

همه اندام زبانست و بدین گونه بود

هر زبانی را در مدحت صاحب گفتار

دست ابطال فرو کوفته با حربه بحرب

چو بجنگ اندر اسب تو بر انگیخت غبار

خصل زوار درش هیچ نگردد محسوس

گر نباشد ز عطاهاش در آن خصل آثار

نگذاردش تواضع که نشیند بر صدر

یا بدان ماند کز صدر همی دارد عار

دل او تافته مانندۀ زلفین ویست

ورنه چون زلف بتان دلش چرا باشد تار ؟

آن چه گر ز دست کزو گرد و هبا گردد کوه ؟

آن چه تیغست کزو برکۀ خون گردد غار ؟