آن کمانیست که بر حلق و سرین وزانوش

ساخته در هم تیر و هدفست و سوفار

اوست آن الکن با معنی و لفظ بی حد

اوست آن اصلع با طره و زلف بسیار

سخن از لفظ و زبان گوید چون خواهد گفت

هر زبانی را باید که شود لفظی یار

دل او تافته مانندۀ زلفین ویست

ورنه چون زلف بتان دلش چرا باشد تار ؟

همه اندام زبانست و بدین گونه بود

هر زبانی را در مدحت صاحب گفتار

عارض لشکر منصور سعید احمد

آنکه تیغ و قلم اوست جهان را معمار

آنکه در پرورش اوست فلک را تاکید

و آنکه در بندگی اوست جهان را اقرار

سخن ورایش دشمن فکن و نصرت یاب

قلم و تیغش کشور شکن و فتح شکار

لفظ و دیدارش اندوه بر وشادی بخش

دست و انگشتش دینار ده و گوهر بار

شب و روز از می و شادی و سماع دلبر

نبود خوب تهی دست و دل و گوش و کنار

همچو ملک از سر کلک تو جهان از پی او

هر زمان بینی آراسته تر کرده شعار

افسر خویش مکلل کند اکنون گلبن

کمر خویش مرصع کند اکنون کهسار

ورت از بلبل خیزد هوس این روزی چند

گوش زی نغمۀ این بلبل خوش الحان دار

آن نزاریست شده پوست بر اندامش خشک

شاید ار خشک شود پوست بر اندام نزار

خوب حالیست بدو ملک زمین را الحق

گرم کاریست بد و سعد فلک را نهمار

گر کنند آینه اعدای تو از آب چو زنگ

ز آب چون زنگ خلاف تو بر آرد زنگار

دست ابطال فرو کوفته با حربه بحرب

چو بجنگ اندر اسب تو بر انگیخت غبار

آن چه گر ز دست کزو گرد و هبا گردد کوه ؟

آن چه تیغست کزو برکۀ خون گردد غار ؟

بر دل دشمن تاریک کنی روز دغا

ز آنکه تن باشد بی جان جسد جان او بار

ساخته کار قوی گشته ترا کار آموز

یافته دست قوی بوده ترا کار گزار