بسیار خلایق‌اند جویان رهت

کشته شده عالمی بهول سپهت‌

تا برمه چارده نهادی کلهت

بینم کله ملوک در خاک رهت.

باش تا خاربن کوی ترا نرگس وار

دسته بندند و سوی مجلس سلطان آرند

عاشقانت سوی تو تحفه اگر جان آرند

عرق سنگ، سوی چشمه حیوان آرند

در عشق تو صد هزار جانند بسر

رفتند و ندیدند ز وصل تو اثر

راستکاری پیشه کن، کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حقّ جز راست کاران رستگار

جانی دارم بعشق تو کرده رقم

خواهیش بشادی کش و خواهیش بغم‌

بعینیک ما یلقی الفؤاد و ما لقی

و للحبّ ما لم یبق منه و ما بقی‌

بر دل ز کرامتش نثار است مرا

وز فقر لباس اختیار است مرا

دینار درم خود چه بکارست مرا

با حق همه کار چون نگارست مرا؟!

خیز یارا تا بمیخانه زمانی دم زنیم

آتش اندر ملکت آل بنی آدم زنیم‌

هر چه اسبابست جمع آئیم و پس جمع آوریم

پس بحکم حال بیزاری همه برهم زنیم.

دل را اثر روی تو گل پوش کند

جان را سخن خوب تو مدهوش کند

آتش که شراب وصل تو نوش کند

از لطف تو سوختن فراموش کند.