عشق تو مرا چنین خراباتی کرد

و رنه بسلامت و بسامان بودم‌

زین نادره‌تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سرا پرده راز

لافیست بدست ما و منشور نیاز

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد ز هر علّت و دردی باید

زان می‌نرسد بوصل تو هیچ کسی

کاندر خور غمهای تو مردی باید

گمان مبر که مرا جز تو یار خواهد بود

دلم جز از تو کسی را شکار خواهد بود

زهری که بیاد تو خورم نوش آید

دیوانه ترا بیند و با هوش آید

آن دل که تو سوختی ترا شکر کند

و ان خون که تو ریختی بتو فخر کند

من شاب قد مات و هو حیّ

یمشی علی الارض مشی هالک‌

لو کان عمر الفتی حسابا

فانّ فی شیبه فذلک‌

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌

ان تغفر اللهم فاغفر جمّا

و ایّ عبد لک لا المّا

اگر در قصر مشتاقان ترا یک روز بارستی

ترا با اندهان عشق این جادو چه کارستی

و گر رنگی ز گلزار حدیث او بدیدی تو

بچشم تو همه گلها که در باغست خارستی

از برای آنکه گل شاگرد رنگ روی اوست

گر هزارت بوسه باشد بر سر یک خار زن‌