در چشم منی روی بمن ننمایی

و اندر دلمی هیچ بمن نگرایی‌

از باغ وصال تو دری بگشادند

تا خلق بتو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

و اندر سر کوی تو قدم ننهادند

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن

ایّ محبّ فیک لم احکه ؟

و ایّ لیل فیک لم ابکه؟

ان کان لا یرضیک الادمی

فقد اذنالک فی سفکه‌

زان پیش که خواستی منت خواسته‌ام

عالم زبرای تو بیاراسته‌ام‌

در شهر مرا هزار عاشق بیش است

تو شاد بزی که من ترا خاسته‌ام‌