اکنون باری بنقد در دی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌

من گریه بخنده در همی‌پیوندم

پنهان گریم بآشکارا خندم‌

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه‌ای که چون نیازومندم‌

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یا رب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

تو لاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی‌

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی‌بضاعت چونی‌

خلقت من التراب فصرت شخصا

بصیرا بالسّؤال و بالجواب

وعدت الی التّراب فصرت فیهی

کانک ما برحت من التراب

وعظتک اجداث صمت

و نعتک ازمنة خفت‌

وارتک قبرک فی القبور

و انت حیّ لا تمت‌

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد

چون بدل غاشیه حکم و رضای تو کشم‌

این جای نه عشق است و نه معشوق و نه یار

خود جمله تویی خصومت از ره بردار

نیکو سخنی که آن جوانمرد گفته:

کین نجیبان عهد ما همه باز

ای توانگر بگنج خرسندی

زین بخیلان کناره‌گیر کنار

اموات اذا ذکرتک ثم احیا

فکم احیا علیک و کم اموت‌

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلّم‌