لقد کذب الواشون ما بحت عندهم

بسرّ و لا ارسلتهم برسول‌

با رنگ رخ تو لاله بی‌مقدارست

با بوی سر زلف تو عنبر خوارست‌

فَما لَنا مِنْ شافِعِینَ (۱۰۰) نه ما را از شفیعان کسی.

وَ لا صَدِیقٍ حَمِیمٍ (۱۰۱) و نه دوستی با ما گرم.

خرسند شدم بدانکه گویی یک بار

ای خسته روزگار دوشت چون بود

هر کونه باو باقی است بحقیقت فانی است

هر که نه باو زنده او مرده جاودانی است‌

غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی

یا کی مرد او که زندگانیش تویی‌

در نسیه آن جهان کجا دل بندد

آن کس که بنقد این جهانیش تویی‌

تسبیح رهی وصف جمال تو بسست

و ز هشت بهشتمان وصال تو بسست‌

اندر دل هر کسی جدا مقصودیست

مقصود دل رهی خیال تو بسست‌

من قبلها طبت فی الظّلال و فی

مستودع حیث یخصف الورق

ثمّ هبطت البلاد لا بشر

انت و لا مضغة و لا علق‌

بل نطفة ترکب السّفین و قد

[...]

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

دل کیست که گوهری فشاند بی‌تو؟

یا تن که بود که ملک راند بی‌تو؟

و اللَّه که خرد راه نداند بی‌تو

جان زهره ندارد که بماند بی‌تو