بمیر ای حکیم از چنین زندگانی

کزین زندگانی چو ماندی بمانی‌

از این کلبه جیفه مرگت رهاند

که مرگست سرمایه زندگانی‌

کند عقل را فارغ از لا ابالی

[...]

تا با تو تویی ترا بحق ره ندهند

چون بی‌تو شدی ز دیده بیرون ننهند

یا رب ان جهادی غیر منقطع

فکل ارضک لی ثغر و طرسوس‌

از عشق تو آتشی بر افروخته‌ام

وانگه بخودی خود فرو سوخته‌ام

ای باز هوا گرفته و باز آمده به دام دوست

رنج سفر کشیده و باز دیده خود بکام دوست‌

دل باغ تو شد پاک ببر، زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد یا نقش خیالت‌

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت‌

همه شب مردمان در خواب و من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار و من بی‌یار چون باشم‌

و اذ الکریم اتیته بخدیعة

فرأیته فیما تروم یسارع

فاعلم بانّک لم تخادع جاهلا

ان الکریم بفضله متخادع‌

قال لی من احب و البین قد جدّ

و دمعی موافق لشهیقی‌

ما تری فی الطریق تصنع بعدی

قلت ابکی علیک طول الطریق‌

آشوب جهان همه حدیث من و تو

بگذار مرا همه جهان گلشن تو

بنده گر خوبست گر زشت آن تست

عاشق ار دانا و گر نادان تراست

از دو گیتی یاد کردن بیگمان آبستنیست

گر همی دعوی کنی در مردی، آبستن مباش‌

نیک بودی، از برای گفت و گویی بد مشو

مرد بودی، از برای رنگ و بویی زن مباش‌

ای هم تو ز تو حیران آخر چه مثالست این

ای شمع نکورویان آخر چه وصالست این‌

ای چون تو بعالم کم آخر چه کمالست این

ای شمع و چراغ ما آخر چه جمالست این