اگر روزی بیندازد کمند از برج ایوانش

بسا دلها که اندر حضرت او در شکار آرد

روی ما شادست تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

ای بسا در حقّه جان غیورانت که هست

نعرهای سر بمهر از درد بی فریاد تو

چو لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از نور إلهیت باللّه آی از إلّا

من آن توأم تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

«ورد الکتاب بما اقرّ الاعینا

و شفی النفوس فنلن غایات المنی‌

از راز دلم جملگی آگاه تویی

اندر دل من بگاه و بیگاه تویی

گر یک نظرت چنان که هستی نگری

نه بت ماند نه بت پرست و نه پری‌

هر ان چیزی که شد پنهان نبیند دیده ما آن

بهر چیزی که شد پنهان بود یزدان ما بینا

کرا باشد بصر زین سان که هر یک ذره زین عالم

نگردد زو کم از وادی نپوشد زو شب یلدا

نام تو بصد معنی نقّاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می جان بسپارند

بر بوی وصال تو همی جان بفشانند

وز وصف تو در دست بجز عجز ندارند

عالمی در بادیه مهر تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بردبار

«دل باغ تو شد پاک ببر زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد و یا نقش خیالت

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت»

ناگاه بدان لاله رخان دادم دل

او بود سزای دل از آن دادم دل

با هر که سخن گویم گر خواهم و گر نه

ز اول سخن نام توام در دهن آید

بهرچ از اولیا گویند ارزقنا و دفّقنا

بهرچ از انبیا گفتند: آمنّا و صدّقنا

در ذات لطیف تو حیران شده فکرتها

بر علم قدیم تو پیدا شده پنهانها

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار.

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم‌

کنون که با تو بهم صحبت اوفتاد مرا

دعا کنم که وصالت خجسته باد مرا

خاکی که بران پای نهی مشک و عبیرست

تختی که برو تکیه کنی عود مطرّاست‌

صد هزاران کیسه سودائیان در راه حرص

از پی این کیمیاء خالی شد از زرّ عیار